Morgunn - 01.06.1972, Qupperneq 20

18
MORGUNN
gengu inn í dimma og fúla forstofu. Ytra herbergið var daun-
illt af mygluþef og elli. Gömul, þung húsgögn mátti grilla
gegn um rökkrið, eins og einhverjar ófreskjur.
Frá næsta herbergi barst liljóð eins og köttur værí að klóra
og síðan skrækur hlátur og fliss. Madsen ýtti hurðinni upp með
byssuhlaupinu.
Sjónin sem blasti við þeim var eins og út úr forneskju —
forneskju galdranorna og völva. Gömul kona var bogin yfir
skítugum ofngarmi og var að troða einhverjum fatnaði niður i
logana. Hár hennar var grátt og stíft af skít, svo augsýnilegt
var, að hún hafði ekki þvegið sér mánuðum saman.
Madsen höfuðsmaður ýtti henni til hliðar og kæfði með fót-
unum eldinn í leyfunum af bláum verkamannagalla. Gamla
konan setti upp tannlaust glott og pírði á hann hvarmavotum
gráum augum. Hún hné aftur á bak niður í stól og rak upp
skræka hlátursroku.
Daunillt herbergið bar merki elli og sóðaskapar, eins og
gamla konan sjálf. Hún var sýnilega drukkin. Um allt, — á
borði, gólfi og í hornum — var stráð tómum dósum, rotnandi
matarleyfum og tæmdum flöskum.
„Þekkið þér þennan mann?“ spurði höfuðsmaðurinn og benti
á Pelle Hardrup.
Nornin flissaði eins og hálfviti. „Góður strákur . . . bezti
strákur . . . í morgun færði hann mér ákavíti og bjór . . . góðan
Tuborg.“
„Takið þér nú eftir, kona. Það er tilgangslaust að reyna að
skapa fjarvistarsönnun handa Hardrup. Hann er nýbúinn að
drepa tvo menn og reyndi að ræna banka.“
Greta gamla velti vöngum og deplaði augunum til þess að
reyna að eyða áfengisþokunni, sem slævði hugsun hennar.
„Ég hélt hann hefði verið hérna allan tímann ... það var
ákavítið og bjórinn. Ég er of drykkfelld .. .“ Og hún hlunkað-
ist ofan í stólinn og mók rann á hana.
Lögreglan rannsakaði nú nánar þessi aumu húsakynni. f
einu herberginu fundu þeir stóran bangsa, nokkrar brúður og
eina af þessum litlu, næstum ósýnilegu mittisskýlum, sem nekt-