Morgunn - 01.06.1972, Qupperneq 25

DÁLEIÐSLA Á VINSTRI VEGUM
23
Þeir Pelle sáust oft saman og nágrannarnir töldu að þeir
væru vinir. En sá var munurinn, að Pelle bragðaði aldrei
áfengi og virtist konu sinni fullkomlega tnir.
í hvert sinn sem Christensen, eða einhverjir úr læknanefnd-
inni spurðu Pelle Hardrup um samband hans við Björn Niel-
sen, þá svaraði hann alltaf með ákafa, að vinur lians væri á alls
engan hátt viðriðinn morðin. En þeir tóku eftir því, að ákafi
hans í að sýkna Nielsen var helzt til mikill. Hann varð hávær,
pataði út höndum og málfar hans varð vélrænt . . . eins og
gömul plata, eða hugsunarlaus páfagaukur.
Þegar hann var spurður um reiðhjólið, sem hann komst und-
an á, hvar hann hefði keypt það og hve lengi hann hefði átt
það, þá kom Pelle þeim á óvart með því að neita að svara. „Góði
engillinn minn leyfir mér ekki að segja neitt,“ sagði hann þrá-
kelknislega og virtist falla í einhvers konar andlegt þreytumók.
Hvað snerti þá, sem við rannsókn málsins fengust, þá greindi
þá ó í skoðunum urn Pelle Hardrup. Héldu sumir að morðing-
inn væri snjall bragðarefur, en aðrir þóttust sannfærðir um, að
hér væri alveg óvenjulega flókið mál um að ræða.
Rannsóknir leiddu í ljós, að Nielsen átti reiðhjólið, sem notað
var við ránið, en Pelle umsnerist alveg, þegar lagðar voru fyrir
hann spurningar, sem snertu vin hans. Hann svaraði: „Ég
fékk reiðhjólið að láni hjá Birni. Verið þið ekki að draga hann
inn í þetta. Ég gerði það. Ég gerði það algjörlega sjálfur. Ég
gerði það alveg eins og góði engillinn sagði mér.“
„Hver er góði engillinn yðar?“ var spurt hvað eftir annað.
En alltaf hljómaði sama svarið: „Ég get ekki sagt frá því.“
„Er Nielsen góði engillinn yðar?“
„Ég get ekki sagt það.“
„Vitið þér hvernig dáleiðsla verkar?“
Við þessa spurningu skalf Pelle eins og lauf í vindi og svitinn
bogaði af enni hans. „Já,“ svaraði hann.
„Hafið þér verið dáleiddur af einhverjum?“
„Ég get ekki munað það.“
„Er yður mjög annt um Nielsen sem vin?“
„Já.“