Morgunn - 01.06.1972, Síða 27

DÁIÆIÐSLA Á VINSTRI VEGUM
25
arþjálfun, afslöppun, dáleiðslu, mátt sefjunar og sálgreiningu.
Þegar Nielsen, sem hafði verið að tala við lögreglumennina,
sá hvað læknirinn aðhafðist, gekk hann til hans og stillti sér
upp milli hans og hókasafnsins. „Má ég bjóða yður kaffi?“
sagði hann og vísaði honum til sætis. Læknirinn, sem þegar
hafði séð það sem honum þótti forvitnilegt, þáði boðið.
„Ég geri ráð fyrir, að þið séuð hingað komnir til þess að
spyrja frekari spurninga um veslings Pelle,“ sagði liann vin-
gjarnlega.
Olsen brosti. „Þér hafið rétt fyrir yður. Ef þér viljið bara
svara af hreinskilni, þá held ég að ágætlega fari á með okkur.“
„Vitanlega var mér sönn ánægja að því að sýna fyllsta sam-
starfsvilja eftir beztu getu. En hitt vil ég að þið vitið fyrirfram,
að ég hef ekki haft nokkurn frlo fyrir þessum fábjána. Hann
hefur heimtað að elta mig á röndum eins og hvolpur. Ég get
ekki losnað við liann. Og ekki bætir það úr skák, að hann geng-
ur með einhverja brjálæðiskennd um það, að hann verði ein-
hvern daginn einræðisherra og eigi að stjórna heiminum. 1
stuttu máli, hann er geðveikur.“
„Þakka yður fyrir álit yðar,“ sagði Christensen dálitið háðs-
lega, „en satt að segja er það ekki það, sem okkur langar til að
fá að vita. Við erum hingað komnir til þess að spyrja yður um
reiðhjólið yðar. Hvar er það?“
„I bílskúrnum.“
„Við skulum fara og gá að því.“
Nielsen vísaði veginn að bakhlið ibúðarinnar, opnaði lásinn
a hílskúrshurðinni og saup hveljur af undrun: „Reiðhjólið mitt
er horfið. Fjandinn eigi það, einhver hefur stolið því. Það var
ræfillinn hann Pelle. Hann tók það til þess að flækja mér í
bankaránið. Kannski hann sé ekki svo vitlaus þegar allt kemur
til alls.“
Lögreglumennirnir hlustuðu rólegir á masið í Nielsen, því
það var snar þáttur í rannsókn þeirra. Ef Pelle hefði verið feng-
ið reiðhjólið, þá var fundinn fyrsti vitnisburðurinn um tengsl
Nielsens við glæpinn.