Straumar - 01.04.1930, Blaðsíða 15

Straumar - 01.04.1930, Blaðsíða 15
S T R A U M A K 9 ur að uppgötva eitthvað, sem græða má á, vélar, crku- lindir, sparnað, þægindi, flýti. Og þeir, sem ekki hafa gaman af því, mega fitla við að grafa upp gamlar rústir úr forsögu mannkyns og dunda við gamlar sagnmyndir, eða annan hégóma. Og þjóðfélagið gerir eitthvert lág- mark þekkingar í þessum ófrjóu fræðurn að einkaskilyrði fyrir embættum og völdum. Aðeins má ekki hrófla við skipulaginu. En á meðan þessu fer frarn, greinast mennirnir í tvo hópa: Þá, sem ekkert eiga og aldrei eiga þess kost að eignast neitt, öreigana. Og hina, sem starfstækin eiga og auðæfi allskonar, borgarana. Annar hefir sakir efna sinna aðgang að þekkingu, listaum og hverskyns fögrum mentum. Hinn á engis kost nerna að fúna niður i fáfræði, áþján og vesaldómi. Hann hefir félagslega aðstöðu til þess, að æskja breytinga, en skortir þekkingu og vald. Með hinum heldur raunsæið áfram að þróast, þar eru tækin fyrir hendi til þess að mynda sér vísindalega lífs- skoðun og menningarstefnu. En stéttin í heild sinni hef- ir ekkert við hana að gjöra í sjálfu sér, af því hún er einráðin þess, að láta hana ekki orka neinu í mannféiags- málum. En smám saman tekur öreigalýðurinn að þoka sér saman. Auðvaldið heldur að vísu uppi úreltu skipulagi og neytir allra bragða til þess að varðveita það. En hin vísindalega lífsstefna síast niður á við til hins ófróða verkalýðs, mentar hann, breytir hugarfari hans og við- horfum. Og vísindaleg lífsstefna, sem í höndum auðstétt- anna hafði jafnan koðnað upp í borgaralegu daðri, lista- fitli og skriffinsku, er nú tekin upp af verkalýðnum, sem alger höfnun ríkjandi félags- og lífsforma. Hún er tekin upp í ákveðnum tilgangi um að gera hana að æðsta drottinvaldi yfir högum mannanna, án minsta tillits til þess, hvað þar verði að þoka úr vegi, af stefnum, skoð- unum og stofnunum. Það er þetta, sem hefir altekið yngstu æsku Evrópu eftir ófriðinn. Hún vill ekki láta slátra sér oftar. Ilún vill ekki láta fylla sig með blekk- ingum og ósannindum. Hún vill ekki láta gera sig að and-
Blaðsíða 1
Blaðsíða 2
Blaðsíða 3
Blaðsíða 4
Blaðsíða 5
Blaðsíða 6
Blaðsíða 7
Blaðsíða 8
Blaðsíða 9
Blaðsíða 10
Blaðsíða 11
Blaðsíða 12
Blaðsíða 13
Blaðsíða 14
Blaðsíða 15
Blaðsíða 16
Blaðsíða 17
Blaðsíða 18
Blaðsíða 19
Blaðsíða 20
Blaðsíða 21
Blaðsíða 22
Blaðsíða 23
Blaðsíða 24
Blaðsíða 25
Blaðsíða 26
Blaðsíða 27
Blaðsíða 28
Blaðsíða 29
Blaðsíða 30
Blaðsíða 31
Blaðsíða 32
Blaðsíða 33
Blaðsíða 34
Blaðsíða 35
Blaðsíða 36
Blaðsíða 37
Blaðsíða 38
Blaðsíða 39
Blaðsíða 40
Blaðsíða 41
Blaðsíða 42
Blaðsíða 43
Blaðsíða 44
Blaðsíða 45
Blaðsíða 46
Blaðsíða 47
Blaðsíða 48
Blaðsíða 49
Blaðsíða 50
Blaðsíða 51
Blaðsíða 52
Blaðsíða 53
Blaðsíða 54
Blaðsíða 55
Blaðsíða 56
Blaðsíða 57
Blaðsíða 58
Blaðsíða 59
Blaðsíða 60
Blaðsíða 61
Blaðsíða 62
Blaðsíða 63
Blaðsíða 64
Blaðsíða 65
Blaðsíða 66
Blaðsíða 67
Blaðsíða 68
Blaðsíða 69
Blaðsíða 70
Blaðsíða 71
Blaðsíða 72

x

Straumar

Beinir tenglar

Ef þú vilt tengja á þennan titil, vinsamlegast notaðu þessa tengla:

Tengja á þennan titil: Straumar
https://timarit.is/publication/679

Tengja á þetta tölublað:

Tengja á þessa síðu:

Tengja á þessa grein:

Vinsamlegast ekki tengja beint á myndir eða PDF skjöl á Tímarit.is þar sem slíkar slóðir geta breyst án fyrirvara. Notið slóðirnar hér fyrir ofan til að tengja á vefinn.