Straumar - 01.04.1930, Blaðsíða 18

12
STRaUMAR
„andlegan“ ófögnuð, í frjálslyndisskinhelgi og allskonar
upskrúfuðum „andlegleika“, í blóðlausu tildurlífi, kyn-
ferðisbrellum og hégómaskap. Og alt er þetta jafnfiarri
uppreisn æskunnar, menningarstefnu yngstu hugsandi
þegna jarðarinnar, eins og samkepnisruddaskapur nýríkra
burgeisa, alþjóða-þvaður íhaldsins um sjálfstæði og venju-
leg hjálpræðishers góðgerðastarfsemi.
Og það eru atburðir síðustu 15 ára, sem hafa leitt
þetta í ljós. Þeir hafa hlutað heiminn sundur eins og log-
andi egg. Öðru megin eru, ófriðurinn, hungursnevðin,
hergróðavillimenskan, sjúkdómarnir, viðskiftastríðin,
gróðabrallið, verðhrunið, fjársvikin, dómsmorðin, alt
þetta, sem brennur eins og eitur í taugum hins gamla
mannkyns. Hinum megin er yngsta æska mannkynsins,
snauð og valdalaus. Hún hefir sagt sig úr lögum við þetta
alt. Spakir menn hafa bent henni á leiðir út úr ógöngun-
um. Þær eru lítt reyndar, en hún trúir á þær. Og þær eru
miklu líklegri til hamingju, en neitt annað, sem hið dauða-
dæmda skipulag getur boðið, að því skapi líklegri, sem vit
er vænlegra til góðs, en vitfirring.
Og þessi æska gengur ekki krók á leið sína. til þess
að brjóta neitt af boðorðum þeirrar menningar, sem kom-
in er á kné, hafa trú hennar í flimtingi, né hæðast að
vesaldómi hennar og vindhöggum. En hún er sammála
um að taka ekkert mark á neinu af þessu. Og hún telur
sig hafa annað þarfara að gera, en bera völur í dys alls
þess, sem tíminn sjálfur er að verpa auri.
Hún vinnur. —
VI.
Lögreglustjórinn í Reykjavík skýrði nýlega frá því á
opinberum fundi, að meira en helmingur allra óknytta,
sem framdii' væri í bænum, væri af völdum bania og
unglinga. Það virðist bera vott um fremur ískyggilegan
árangur af því upeldi, sem vér veitum ungmennum vor-
um. Það þýðir ekki að skjóta sér á bak við „tíðarand-
ann“ þegar börnin eiga í hlut, því sá tíðarandi, sem þau
nema, er andi sjálfra vor. Eg ætla ekki að fara langt út