Straumar - 01.04.1930, Síða 28

22
S T II A II M A II
verkamenn þóttust sjá, að kirkjan væri þeini að minsta
kosti ekki til styrktar, og- róðust því í móti henni.
Svo kom styrjöldin, og svo má segja, að í henni hafi
kirkjan mist alt það vald og þá virðingu, sem hún enn
naut hjá þeim hluta verkamannanna, sem trúaðir voru.
Eins og öllum er kunnugt lagði kirkjan í hverju stríðs-
landi blessun sína á styrjöldina. Prestarnir þrumuðu
hernaðarprédikanir í hverri kirkju, hvöttu menn til
„drengilegra“ dáða á vígvellinum og lofuðu guð fyrir náð
hans, þegar mestu hafði verið slátrað af „óvinunum".
Hernaðarpredikunum hafa öreigarnir ekki gleymt ennþá.
Um það ber bók dr. Pichowskis vitni. Einn segir: „sönn
trú getur ekki predikað og látið sér vel líka miljónamorð,
eins og prestamir gerðu þá“. Og viðburðir stríðsins námu
burt hjá mörgum öreiganum það sem eítir var af trú.
„Stríðið með öllum þess ógnum hefir fært mér heim
sanninn um að það getur ekki verið til almáttugur og al-
góður guð“, segir annar.
Málum er því þannig komið í Þýzkalandi og flestum
löndum Miðevrópu, og Rússlandi, að kirkjan og kristin-
dómurinn eru álitin fjandsamleg jafnaðarstefnunni. Or-
sakirnar eru þær, að jafnaðarmenn hafa aðhylzt efnis-
hyggjuna og neitað þannig grundvallarsannindum allrar
trúar og kirkjan hefir stutt auðvaldið í atvinnudeilunum,
eða að minsta kosti látið þær afskiftalausar, með örfáum
undantekningum. Og þeir prestar, sem hafa alhylzt kenn-
ingar jafnaðarmanna, hafa átt heldur óvíst sæti í ríkis-
kirkjunni.
Þegar nú svo er komið, að öreigamir hafa mist alla
guðstrú, hver eru þá þau andlegu verðmæti, sem öreiginn
byggir líf sitt á? Hver er lífsskoðun hans?
Við þessum spurningum fáum við ótvíræð svör í bók
dr. Pichowskis.
Náttúrufegurðin, listirnar og einkum jafnaðarstefnan
og félagslíf jafnaðarmanna og starf þeirra að þjóðfélags-
byltingu eru honum full bót fyrir kristindóm, fullnægir
sömu sálarþörfum, sem hinn trúaði fær fullnægingu á í
trúnni.