Morgunn - 01.06.1987, Blaðsíða 70

20, 23 og 20 rétt svör af 25 mögulegum hverju sinni. Á eftir voru
þeir skoðaðir hátt og lágt, handakrikar þeirra kríkar og öll
skilningarvit. En menn urðu einskis vísari. Því miður eru svik
ekki óþekkt fyrirbæri á sviði dulrænna tilrauna. Og staðreyndin
var raunar sú að Glyn og Ieuan höfðu tvívegis brugðið fyrir si'g
smávegis klækjabrögðum snemma á ferli þessara tilrauna. Þá
hafði Ieuan reynt að gefa félaga sínum upplýsingar með því að
soga upp í nefið, hósta og láta marra í stólnum sínum. Þessi
brögð voru þegar uppgötvuð og strákunum voru veittar rækileg-
ar ákúrur og voru, segir Soal: „heldur framlágir, er þeim var
sagt að þeir fengju engin verðlaun þann daginn.“ Þeir játuðu
líka fúslega glöpin og það var raunar ljóst af því, hve Ieuan var
glettnislegur á svipinn á meðan hann lék þessi sýndarbrögð sín,
að þarna réð mestu um ungæðisleg gamansemi, sem jafnreynd-
um manni og Soal hlaut strax að liggja í augum uppi.
Hin nánu kynni Soals af innræti þessara drengja og nákvæmt
eftirlit hans sjálfs með því að allt færi heiðarlega fram, sann-
færði hann um að þarna væru niðurstöður réttar og sannar, að
undanskildum þeim tveim tilvikum, er áður getur. En því fór
fjarri, að þar væru ailir á sama máli og hann. Þegar dr. Dingwall
sá að kenningar hans um leynilegar útvarpssendingar milli
drengjanna fengu ekki staðist, hélt hann því fram, að þeir hefðu
getað haft grænt teygjuband á milli sín, um fætur sér, sem þeir
hefðu notað til merkjasendinga. Manni verður strax fyrir að
spyrja, hvernig þeir hefðu átt að geta gengið inn á völlinn til til-
raunanna þannig tengdir saman, án þcss að menn hefðu veitt
því athygli. Svo kom hitt og til, að bilið á milli þeirra var líka
lengt og stytt sitt á hvað fyrirvaralaust annað veifið og hlyti það
áhjákvæmilega að hafa ýmist strekkt svo á bandinu að til óþæg-
inda hefði orðið eða í hinu tilvikinu, slakað svo á því að það
hefði naumast geta komið drengjunum að notum lengur. . .
Allt að einu ber satt að segja að fagna því að leitað skuli sem
bestra ráða til þess að vefengja sannleiksgildi slíkra tilrauna.
Það stefnir að því að halda við aðgát þeirra, sem fást við rann-
sóknir á dularmögnum mannshugans og hvetur þá til að gæta
þess að láta ekki blekkja sig. En til er þó það, að menn virðist
alveg rökheldir gegn öllum brotthvörfum frá gildandi viðhorf-
68
MORGUNN