Vera - 01.02.2003, Blaðsíða 53

*
Aðeins heldur Guðrún áfram um bækur, segir Nothomb
skemmtilegan höfund, á líku reki og okkur stöllur í þessu viðtali.
Hún sé tæplega þrítug, belgísk, og skrifi litlar og fallegar sögur.
Háfleygar en ekki tilgerðarlegar og þannig megi það gjarnan
vera. Kannski er Guðrún svolítið svona sjálf, laus við tilgerð en
einhversstaðar og stundum inni i höfðinu háfleyg. Víst er að hún
hrifst af því sem er fallegt, hvort heldur orðum eða tónum.
Við snúum aftur að leikhúsinu og Guðrún segir stefnu þar að
hafa opið allflest kvöld, sem mest í gangi á öllum sviðum. Auk
leiksýninga sé boðið upp á tónleika og málþing svo eitthvað sé
nefnt. „Þá höfum við haldið úti öflugu barnastarfi árum saman,
bjóðum hvern vetur níu og tíu ára nemendum í skólum borgar-
innar og nágrannabyggða í heimsókn við vægu gjaldi. Þetta
skipuleggjum við en reynum líka alltaf að bregðast við óskum úr
skólunum um innlit í leikhúsið, formála að leiksýningum, spjalli á
eftir sýningu eða annað sem við höfum að bjóða þeim. Verkefni
sem mér er sérlega kært núna er stytt útgáfa á Píkusögum fyrir
efstu bekki grunnskóla. Þetta var upphaflega hugmynd Halldóru
Geirharðsdóttur, sem þótti leikritið eiga erindi í skólana vegna
þess sem það getur sagt ungu fólki. Núna í febrúar var hugmynd-
in reynd í Réttarholtsskóla, í samvinnu við kennara þar, V-dags-
samtökin og (þrótta- og tómstundaráð. Þaðan kemur Dagbjört
Ásbjörnsdóttir og kynnir verkið með frábærri umfjöllun um kyní-
myndirog hefursvo umfjöllun í hverjum bekk eftir sýningu. Píku-
sögur eiga að minu viti erindi af því þær hjálpa til að skilja þá hyl-
dýpisgjá sem er milli tepruleysis og kláms. Sögurnar eru einstakt
verkefni, ekki bara góð leiksýning, heldur miðill fyrir tímabæran
boðskap. Grasrótarhreyfingin kennd við V-dag ber þetta með
sér, en frumkvöðull hennar er Eve Ensler höfundur verksins. Nú
er bara óskandi að við finnum leið til að heimsækja sem flesta
skóla." Annað mál sem Guðrúnu er hjartfólgið, „kannski meira
svona langtímaverkefni, er að búa betur í haginn fyrir íslenska
höfunda. Sinna þeim og finna þeim stað inni í leikhúsinu. I fyrra
stóð Borgarleikhúsið fyrir samkeppni um hugmyndir að stuttum
leikverkum og þrjú ný verk, afrakstur keppninnar, verða sett upp
í vor. I febrúar efndum við svo, ásamt (slenska dansflokknum, til
samkeppni um dansleikverk og ég er spennt að sjá hvað kemur
út úr henni."
Meðganga leikverks - margir þræðir
Guðrúnu þykir skipta miklu að hvetja fólk, til dæmis með keppni,
dl þess að festa hugmyndir á blað, senda frá sér og fá kannski
tækifæri til að þróa þær með listamönnum leikhússins. „Vitan-
lega viljum við sjá góðar hugmyndir árið um kring, svona keppni
eins og þær sem ég minntist á, er meira til að ýta við þeim sem
kunna að leyna á sér."
Á slðasta ári útbjó Guðrún leikgerð að Kryddlegnum hjörtum
úsamt Hilmari Jónssyni leikstjóra og vann með Auði Bjarnadóttur
danshöfundi að sýningunni Sölku Völku, sem dansflokkurinn
frumsýndi við opnun Listahátíðar. Hún kemur, auk þess sem
Þegar er nefnt, að æfingum á mörgum sýningum, kann þá að
hafa haft afskipti af verki í upphafi og sjá það síðan mótaðra und-
lr lokin. Svolitið eins og fæðingarhjúkka, sem þreifar eftir fóstri
snemma á meðgöngu og hjálpar til aftur þegar barnið kemur.
»Það er skemmtilegt að koma aftur fersk að leikriti, sjá hvernig
sýning hefur orðið til og mega taka þátt í lokasprettinum, þegar
ðllt smellur saman. Það var mjög gaman að vinna að söngleikn-
um Sól og Mána, sem frumsýndur var i janúar, þar var verið að
húa allt til; leikritið nýtt, tónlist Sálarinnar löguð að því, millispil
°9 áhrifshljóð unnin, dans og leikur æfður; ótal þræðir sem komu
saman í flottri sýningu. Þetta eru iðulega harðir sprettir, fólk vinn-
ur náið saman í þann stutta tíma sem æfingar standa. Stundum
litlir hópar, það er misjafnt, sem taka höndum saman i nokkrar
vikur. Þetta er krefjandi vinna en líka gefandi - ansi hljómar þetta
þvælt - en þannig er það bara. Vinna fólksins er fídus eða drif-
kraftur hvers leikhúss, sálin býr í fólkinu og samspili þess og sá
frægi galdur sem sagt er að felist i leiklistinni."
Úr leikritinu
Maðurinn sem hélt að
konan hans væri hattur
Áformin breyttust í bíó
Guðrún ætlaði fyrst að lesa listasögu, innblásin af Auði Ólafsdótt-
ur sem kenndi greinina við Menntaskólann í Reykjavík. „Ég hóf
þetta nám við Frjálsa háskólann i Brussel en þar voru ekki eins
skemmtilegir kennarar og Auður svo ég hætti við þessa tilraun.
Áhuginn var líkast til ekki nógur fyrst ég gat ekki án gamla kenn-
arans verið. Næst fór ég í sagnfræði við sama skóla, tók nokkur
próf og sat málstofur, sem mér þótti svolítið sniðugt því ég var
næsta mállaus á frönsku þetta fyrsta ár úti.
Fyrir algjöra tilviljun bauðst síðan seta í dómnefnd fjölþjóð-
legrar en frönskumælandi kvikmyndahátíðar í belgísku borginni
Mons. Og ég slaufaði sagnfræðinni til að horfa á bíó í viku. Var
líka með kvíðahnút í maganum yfir því að þurfa að velja haustið
eftir, á öðru ári, milli sögu fornaldar, miðalda eða nútíma. Svo
hafði verkefni einnar málstofunnar dregið úr mér kjark, ég átti að
rannsaka hvaða áherslur einhver obskúr prestur í Ardennafjöll-
um hefði lagt í sóknarnefnd, á átján mánaða tímabili 200 árum
fyrr. Til að gera eitthvað sem aðrir hefðu ekki áður brotið til
mergjar." Á þessu stigi mundi Guðrún eftir því að einu sinni hafði
hún aflað sér upplýsinga um leikhúsfræðanám í Frakklandi, upp-
tendruð eins og fleiri af leiklist Herranætur í MR. „Fyrsta hug-
myndin er líklega best, hugsaði ég og garfaði tvo vetur i þessum
fræðum í París. Jafnlangan tíma lagði ég stund á sama nám í
Belgíu. Svo bjuggum við þar áfram árið eftir lokapróf."
Við, þegar þarna er komið, eru Guðrún og eiginmaður henn-
ar, Gunnlaugur Torfi Stefánsson og sonurinn Gylfi, sem var árs-
gamall þegar þau fluttu heim til (slands. Síðan hefur frökenin
Eyja Sigríður, sem er að verða þriggja ára, bæst í hópinn.
Guðrún hefur starfað sem dramatúrg eða listræn ráðskona
við Borgarleikhúsið í hálft fjórða ár, hún fékk sitt tækifæri hjá Þór-
hildi Þorleifsdóttur þáverandi leikhússtjóra sumarið 1999. „Dá-
samlegt tækifæri því það var gaman að vinna með Þórhildi þá og
aftur síðasta haust þegar hún setti upp sýninguna Sölumaður
deyr, sem ég var mjög hrifin af. Þetta hefur verið sérstaklega
skemmtilegur vetur í leikhúsinu, hugmyndir hafa sprottið eins
og blóm á vori og, líkt og i kvæðinu, gróið hjá þeim sem geta
fundið til. Gestir hafa lika streymt í húsið og flestir held ég farið
ánægðir út, líkt og með eitt blómanna í hnappagati. Og svei mér
þá, manni finnst bara sitt framlag skipta máli. Það er ekki amaleg
tilfinning." X
vera / dramatúrg / 1. tbl. / 2003 / 53