Vera - 01.02.2003, Blaðsíða 46

/KARLAR TIL ÁBYRGÐAR
„KONURNAR VORU SAMMÁLA UM AÐ OFBELDIÐ
HEFÐI MINNKAÐ EÐA ÞAÐ HEFÐI ALVEG HÆTT.
ÓTTI VIÐ MAKA HAFÐI AÐ SAMA SKAPI MINNKAÐ
OG ÞEIR VORU MEÐVITAÐRI UM TILFINNINGAR
KONUNNAR EN ÁÐUR. ÞEGAR Á HEILDINA VAR LITIÐ
VORU KONURNAR SEM SVÖRUÐU SAMMÁLA UM
AÐ LÍFSGÆÐI ÞEIRRA HEFÐU AUKIST."
ingum. Þá fór að síga á ógæfuhliðina fjárhagslega, raunar hafði
það allan tímann verið barningur að fá peninga í reksturinn.
Rauði krossinn vildi gjarnan halda áfram að veita verkefninu
lið með því að leggja til húsnæði og sjá um daglegan rekstur og
þeir embættismenn sem komu úr ráðuneytunum sendu minn-
isblöð inn í sín ráðuneyti þar sem þeir mæltu með því að verk-
efninu yrði haldið áfram. Allir voru mjög jákvæðir en síðan
gerðist ekkert meira. Rauði krossinn lagði miklu nteiri peninga
í verkefnið en hann hafði ráðgert í fyrstu enda heyrði hann
ekki annað en að allir sem að verkefninu komu, opinberir að-
ilar og verkefnisstjórnin, væru jákvæð og því var eðlilegt að

ætla að sú jákvæðni myndi leiða til þess að rekstrinum yrði
komið í eðlilegan farveg. Því miður varð sú ekki raunin. Tvo
síðustu mánuði unnu sálfræðingarnir kauplaust í þeirri von og
trú að jákvæðnin myndi reynast eitthvað meira en bara orð en
síðan neyddumst við til þess að hætta við verkefnið."
15 milljónir í handboltann
„Mér fannst þetta heldur skítt,“ viðurkennir Ingólfur. „Miðað
við allt og allt er kostnaðurinn nefnilega lítill, eða tvær og hálf
til þrjár milljónir á ári, og þarna var búið að leggja í nokkurn
stofnkostnað með þjálfun sálfræðinganna, prentun á upplýs-
ingabæklingum og slíkt. Um það leyti sem verkefnið var í
andaslitrunum var Evrópumeistaramótið í handbolta karla. fs-
lenska landsliðið stóð sig vel og í hrifningarvímu ákvað ríkis-
stjórnin á hádegisfundi að stykja liðið með 15 milljóna fram-
lagi. Allt gott um það en ósjálfrátt varð manni hugsað til þess
tíma sem var búinn að fara í að reyna að fá já eða nei frá ríkis-
valdinu um framhald þessa verkefnis og að við hefðurn getað
haldið því gangandi í ein fimm ár fyrir þessa upphæð. Og þá er
það að maður spyr sig hvað þurfi til. Hvað þurfa rnargar kon-
ur að losna úr viðjum ofbeldis til þess að það jafnist á við
fjórða sætið í Evrópukeppni karla í handknattleik? Hvað þurfa
margar konur að geta um frjálst höfuð strokið til þess að það
veki sömu hrifningu ríkisstjórnarinnar og það að landsliðið í
handbolta skori 321 mark í Evrópumeistaramóti? Að sjálf-
sögðu á að gera þá kröfu til verkefna að þau standi undir vænt-
ingum. Ef meðferð fyrir karla sem beita ofbeldi skilar ekki
þeim árangri sem að er stefnt er ástæðulaust að halda henni á-
fram. I þessu tilfelli er hins vegar ekkert sent bendir til annars
en að vel hafi tekist til. Það er því eðlileg krafa að annaðhvort
verði það rökstutt að þetta sé ekki skynsamleg leið, eða þá að
verkefninu verði fram haldið einhvern tíma með ákveðnum
árangurskröfum og að þeim tíma liðnum verði metið hvernig
til hafi tekist. Og dugi það ekki sem röksemd fyrir áframhaldi
verkefnisins að lífsgæði karlanna og kvennanna hafi aukist, má
benda á að það er ekki lítill kostnaður sem samfélagið hefur af
ofbeldinu nt.a. í töpuðum vinnustundum, afskiptum lögreglu,
meðhöndlun andlegra og líkamlegra sára og vanlíðan barn-
anna.“
Ingólfur elur í brjósti sér þann draum að opinberir aðilar
sjái sér fært að styrkja verkefnið í framtíðinni til þess að hægt
sé að halda áfram að veita meðferð körlum sem beita ofbeldi
og bæta þannig líðan fjölmargra fjölskyldna í landinu.
46 / karlar til ábyrqðar /1. tbl. / 2003 / vera