Vera - 01.02.2003, Blaðsíða 30

slíkt starf við Háskóla íslands en hafnaði
því. „Ég hefði líklega þegið það ef ég
hefði verið búin að ljúka framhaids-
náminu en ég átti eftir að fá eins árs leyfi
á launum. Ég vildi ekki missa af því. Mér
fannst ég heldur ekki nægilega mennt-
uð. Veturinn áður en ég fór aftur til
Kanada hafði ég umsjón með æfinga-
kennslu uppeldis- og kennslufræðinema
við HÍ og kenndi þeim einnig samskipti
í skólum. Á vegum Félags íslenskra
hjúkrunarfræðinga kenndi ég hjúkrun-
arfræðingum viðtalstækni og andlega
aðhlynningu við sjúka, á námskeiðum
árlega í næstum heilan áratug. Slík nám-
skeið fór ég með víða um land fyrir
starfandi hjúkrunarfræðinga. Ég kenndi
einnig námstækni við Námsflokka
Reykjavíkur, í Öldungadeild og hef
skrifað nokkra bæklinga um efnið sem
hafa verið notaðir víða um land.
Kennslan í námstækni er eitt þakk-
látasta starf sem ég hef unnið. Mikið var
þetta fullorðna fólk fegið að fá kennslu í
námsaðferðum og sama er að segja um
fólkið á vinnumarkaði sem kom á
starfsnámskeið. Ég kenndi fólki sem
vann við aðhlynningarstörf samskipti
og starfsfólki á leikskólum samskipti
við börn.“
Skólastjóri Bréfaskólans
Guðrún fór sem sé smátt og smátt að
snúa sér að kennslu á almennum mark-
aði og var víða beðin að koma að. Hátt á
annað ár vann hún á fræðsludeild Iðn-
tæknistofnunar íslands, vann við náms-
efnisgerð, fór á vinnustaði með nám-
skeið um samskipti á vinnustöðum og
kenndi kennurum á vegum Iðntækni-
stofnunar kennslufræði. Það var að
beiðni Þuríðar Magnúsdóttur deildar-
stjóra hjá Iðntæknistofnun en þær
höfðu kynnst í Rauðsokkahreyfmgunni.
„Þetta var skemmtilegt“, segir hún
Næsta tímabil í lífi Guðrúnar var svo
skólastjórn við Bréfaskólann sem var i
eigu Sambands íslenskra samvinnufé-
laga, Alþýðusambands Islands og sex
annarra launþegasamtaka. Hún hóf þar
störf árið 1988 þegar hún var 58 ára. „Ég
var dálítið hissa þegar ég var valin í
stöðuna af 15 umsækjendum, ég óttað-
ist að ég myndi vera álitin of gömul. Það
var mikið starf að koma skólanum á
réttan kjöl því að illa hafði verið staðið
að rekstri hans og margt í ólestri. Satt
best að segja leist mér ekki á blikuna um
haustið eftir fárra mánaða starf. En
stjórn skólans reyndist mér þá afskap-
lega vel, sérstaklega formaðurinn Þráinn
Hallgrímsson. Bréfaskólinn var nú fyrst
rekinn sem íjárhagslega sjálfstæð stofn-
un en ekki úr sjóðum Sambandsins og
margir efuðust um að það gæti gengið.
„Þessu starfi fylgdi mikil útgáfustarf-
semi því að skólinn gaf út öll kennslu-
bréfin sjálfur og einnig sumar náms-
bækur. Þetta var fyrir tíma netvæðingar-
innar og kennslan fór fram bæði með
bréfum, hljóðsnældum og sumir not-
uðu fax. Bréfaskólinn var í samstarfi við
Iðntæknistofnun og Ferðaþjónustu
bænda með fjarnám í ferðaþjónustu og
fléttuðum við inn í það nærkennslu.
Einnig höfðum við Sigrún Stefánsdóttir
samstarf um kennslu í Ríkisútvarpinu í
dönsku og þýsku. Bréfaskólinn bauð
upp á nám í Islensku fyrir útlendinga,
sem gríðarleg aðsókn var að og seldum
við námsefnið út urn allan heiminn.
Fólk hringdi frá Evrópulöndunum, öllum
öðrum heimsálfum og greiddi með korti.
Þetta var mikil landkynning. Síðasta árið
var ég með Menntanetið og lét tölvuvæða
Bréfaskólann og við vorum þá farin að
nota tölvupóst í samskiptum við kennar-
ana. Ég bætti við nokkrum nýjum nám-
skeiðum á hverju ári og flutti inn ýmislegt
efni til sjálfsnáms í tungumálum.
Mér þótti sárt að sjá starf Bréfaskól-
ans dala og leggjast síðan niður eftir að
ég hætti eftir sex og hálfs árs starf sem ég
gekkst mikið upp í. ÖIl stofnunin, hvert
einasta námskeið og fjármálin, öll starf-
semin sat lengi í höfðinu á mér eftir að
ég var hætt. Það var sérstaklega gaman
að aðstoða fullorðna nemendur sem
sneru sér aftur að námi. Ég á ljúfar
minningar frá slíkum samtölum við fólk
úti á landi. Þetta var skemmtilegt tfma-
bil en ég var bara búin að fá nóg af álag-
inu og heilsubrestur farinn að gera vart
við sig hjá mér. Auk þess var skollin á
efnahagskreppa og atvinnuleysi í þjóð-
félaginu og það segir fljótt til sín í svona
skóla. Ný stjórn komin til valda í land-
inu og ég óttaðist sífellt að þessi litli ár-
legi ríkisstyrkur yrði rifinn af okkur.
Áhugi aðildarsamtakanna á skólanum
virtist líka farinn að dala.
Hér á landi var því miður ekki farin
sama leið og annars staðar á Norður-
löndurn, að flétta saman starf bréfaskól-
anna, aðra fjarkennslu og framhalds-
skólanna. Með því hefði mátt spara
mikið fé og skapa aðstæður til að hlúa
að menntun fullorðinna, þar senr við
erurn nú eftirbátar grannþjóðanna."
Blaðamennska og námsbókaskrif
Guðrún hugsaði gott til glóðarinnar að
geta nú gert það sem henni dytti í hug
eftir að hún hætti störfum. Hún fór að
rifja upp frönskukunnáttuna og hún
setti auglýsingu í símaskrána um náms-
og uppeldisráðgjöf sem hún sinnir
heima hjá sér. Hún fór líka að stunda
blaðamennsku, skrifaði greinar í tíma-
ritið Uppeldi í þrjú ár, en fyrst einbeitti
hún sér að því að ljúka námsbókarskrif-
um. Bókin Uppeldi - kennslubók fyrir
framhaldsskóla, sem hún skrifaði ásamt
Margréti Jónsdóttur kennara við
Kvennaskólann, kom út árið 1995.
„Þessi bók er notuð við kennslu í
uppeldisfræði 103 í framhaldsskólum
og víðar. Hún er að hluta til hugsuð sem
foreldrafræðsla. Mér þykir vænt um að
heyra að rnargir nemendur tíma ekki að
selja bókina að námi loknu. Þau hugsa
sér líklega að þau geti notað hana seinna
þegar þau verða sjálf foreldrar. Aðra bók
skrifaði ég svo sem Háskólaútgáfan gaf
út 1999. Hún nefnist Námsráðgjöf I
skólum og er ætluð kennurum, skóla-
stjórnendum, námsráðgjöfum og for-
eldrum. Þar tek ég fyrir undirstöðuat-
riði faglegrar námsráðgjafar og skipu-
lagningar í skólum en mér hefur alveg
þótt vanta efni um það hér á landi.
Margir starfandi námsráðgjafar hér á
landi hafa enga sérmenntun í námsráð-
gjöf og þessi bók nýtist þeim vel,“ segir
Guðrún að lokum. X
30 / norðanstúlkan / 1. tbl. / 2003 / vera