Vera - 01.02.2003, Blaðsíða 6

/ LESENDABRÉF
Þakkir frá Lindu og Aaroni
( síðasta blaði var fjallað um fátækt og m.a. rætt við Lindu Berry
sem býr í húsi Félags einstæðra foreldra ásamt syni sínum Aaroni.
Linda hafði samband við blaðið og bað um að komið yrði á fram-
færi þakklæti til allra þeirra sem færðu henni gjafir í kjölfar viðtals-
ins en hún var eini viðmælandinn sem kom fram undir nafni.
Linda segir ótrúlegt hvað margir sem lásu viðtalið hafi gefið sér
tíma til að sýna henni og Aaroni stuðning. „Þetta var eins og Ijós í
myrkrinu fyrir okkur. Ég varð hrærð og fékk aukna trú á mannfólk-
ið. Ég vona að ég komist fljótt út úr þessum aðstæðum og geti þá
lagt mitt af mörkum til að hjálpa öðrum/'sagði hún og hér meðer
kærum þökkum komið á framfæri frá Lindu og Aaroni.
Má aldrei setja mörk?
Nú nýverið fór ég á sunnudegi til messu í minni heimasókn
sem oftar. Tvö fermingarbörn lásu guðspjall dagsins fyrir
framan altarið. Klæðnaður stúlkunnar var á þá lund að hún
var í buxum sem náðu rétt upp fyrir lífbein og „bol" sem
huldi brjóstin að mestu leyti en yfir bakið voru mjóar reimar.
Þetta misbauð mér afskaplega og ég sá að svo var um fleiri
kirkjugesti. Mér datt í hug hver viðbrögðin hefðu orðið ef
drengurinn hefði verið á sundskýlu. Hvar eru takmörkin fyr-
ir siðleysi? Má aldrei og á aldrei að setja nein takmörk?
Gott væri ef forsvarsmenn kirkjunnar vildu ræða þetta í sín-
um söfnuðum. Mér skilst að einhverjir skólar hafi sett
ákveðnar reglur um nekt. Hvers vegna er það ekki gert líka í
kirkjum?
Kirkjugestur
Fljúgum ekki
með Flugleiðum
Kæra Vera
Ég tók þessa mynd í reiði minni sem ég gekk um neðanjarðarlestarstöðina Kensington
South í London, 27. janúar 2003. Ég hef aðeins fylgst með gagnrýni á auglýsingaaðferðir
Flugleiða og veit að þeir fullyrða að þeir auglýsi ekki lengur (sland sem land subbuskapar
og kynsvalls, en hvað er þetta? „Dirty weekend" verður ekki skilið nema á einn hátt á
enska tungu, þar er ekki einu sinni um að ræða tvíræðni.. Það bar ég undir breska vini.
Hvers á fallega landið mitt að gjalda? Hvers eigum við íslenskar konur og karlar að
gjalda? Hvað gengur Flugleiðum til að móðga svona þjóð sína? Hvað er til ráða? Er svona
auglýsing ekki landráð?
Fljúgum ekki með Flugleiðum ef við mögulega komumst hjá því.
Kær kveðja,
Ásta Ólafsdóttir
Birkimelóa, 107 Reykjavík
Kaupa G-streng fyrir nammi-
peningana sína
Ég var stödd í mannfagnaði. Það var verið að halda upp á áfanga
í lífi fólks. Allir voru glaðir og reifir, hátiðarræður fluttar og það
klingdi í glösum um allan sal. Fólkið skartaði sínu fegursta og
mikið var talað og hlegið fram eftir kvöldi. Ég spjallaði við kunn-
ingjakonu mína um heima og geima eins og gengur og gerist og
talið barst að blessuðum börnunum, uppátækjum þeirra og til-
raunastarfsemi svo sem randafluguræktun í bílskúrnum, al-
mennri pöddusöfnun og tombólusölu svo eitthvað sé nefnt. Ég
var skælbrosandi að einhverri sögunni þegar kunningjakona
mín hóf að segja mér hlæjandi frá þvíaðdóttir hennar, ellefu ára
gömul, safnaði nammi-peningunum sínum saman í margar vik-
ur þar til hún ætti nóg til að geta keypt sér G-streng!
Bíddu nú við, hugsaði ég, ennþá með síðustu brosviprurnar í
munnvikjunum, er manneskjan ekki að grínast? ( huga minn
laust þessu niður eins og eldingu og ég vissi í raun ekki hvort ég
ætti að halda áfram að hlæja með henni eða ekki, því út frá
ákveðnu sjónarhorni gat þetta vissulega verið fyndið eins og
mömmunni greinilega fannst. Skyndilega fann ég þó brosið
stirðna framan í andliti mínu því auðvitað var þetta fyrst og
fremst sorglegt.
Sorglegt vegna þess hve mamman gerði sér litla grein fyrir
aivarleika þessa máls, að minnsta kosti hló hún á meðan hún
sagði frá. Ekki síður var þetta sorglegt vegna barnsins sem telur
sig einhverra hluta vegna þurfa að vera í G-streng. Síðast en ekki
síst var þessi frásögn sorgleg vegna þess hve mjög hin undar-
lega hugmyndafræði fullorðna fólksins um heim fegurðar og
ímyndar kvenna skuli Ijóstra svona niður í heim barna eins og
raun ber vitni.
Ég fór þvi í framhaldinu að velta fyrir mér nokkrum spurning-
um: Hverjum dettur eiginlega í hug að framleiða G-streng á
böm? Hverjum dettur í hug að vera með slíka vöru í búðinni hjá
sér og hver kaupir slíka vöru?
Stuttu síðar fann ég svörin við spurningum mínum í viðtali
við Sigríði Dúnu í Magasíni, fylgiblaði Dagblaðsins sem kom út
20. nóvember 2002. Þar var hún meðal annars að ræða um áhrif
tískunnar á fólk og sagði í framhaldi af því frá könnun sem
norskar konur höfðu gert á fatastærðum í nokkrum þekktum
kvenfataverslunum í Ósló. Ástæða könnunarinnar var sú að kon-
unum fannst almenn fatastærð í búðum ekki henta hinni venju-
legu konu. Sú niðurstaða að fatastærðirnar voru yfirleitt mjög
litlar kom þeim kannski ekki á óvart en sú staðreynd að minnstu
stærðirnar pössuðu á níu ára gamlar stúlkur var eitthvað sem
þær áttu ekki von á.
Það má því segja að söluherferðin gagnvart stúlkubörnum
sem markhóp hvað tísku snertir fari ansi leynt. Að minnsta kosti
eru ekki til neinir G-strengir í barnadeildum verslana og þar með
eru G-strengir ekki framleiddir á börn eða hvað? Nei, bara á níu
ára gamlar konur!
Það er því ekkert skrýtið þó litlu stelpurnar okkar skreppi út í
„kaupfélagið" í hverfinu með nammipeningana sína og kaupi
það sem þeim er boðið uppá!
Bergrós Kjartansdóttir
6 / lesendabréf / 1. tbl. / 2003 / vera
i