Tímarit Þjóðræknisfélags Íslendinga - 01.01.1928, Qupperneq 96

62
TÍMARIT ÞJÓÐRÆKNISFÉTAGS ÍSLENDINGA
“ramar risaþjóðir, ” eins og’ Örv-
ar-Oddur forðuna.
Farþegar voru fáir í vagninum,
sem liann tók sæti í og var hann
þessvegna einn um vagnsæti sitt,
og það þótti honum vænt um. Hann
settist tit við g-luggann í þeim til-
gangi að líta yfir landið, sem liann
fór um, og liann sá það, auðvitað,
en sá þó í rauninni ekki neitt, svo
langt var liann undan landi á hafi
dagdrauma sinna, sem voru, eins
og draumum er gjarnt, “undar-
legt sambland af frosti og funa.”
Afl þessum dvala vaknaði hann
ekki fyrri en lestin brunaði inn í
stálteina—vefinn stóra og fjöl-
þætta, sem ótvíræðilega sýnir
ferðafólki, að vagnstöðin í Winni-
peg' er í nánd.
Af ásettu ráði dró Hannes að
fara heim til Bjargar systur sinn-
ar þangað til klukkan væri orðin
fjögur síðdeg-is. Hann vissi ó-
sköp vel að hann þurfti þar að
gera grein fyrir ástæðum sínum til
heimanfarar tveimur dögum fyrri
en hann gerði ráð fyrir, þegar
hann var þar síðast. fít í það
málsatriði vildi hann helzt ekki
þurfa að fara oftar en einusinni,
•en það gat hann gert með því eina
móti, að koma lieim þangað jafn
snemma og Palli bróðir lians var
væntanlegur heim af fjölfræða-
skólanum, þar sem hann liafði ný-
lega byrjað að stafa sig inn í raf-
magnsfræðinám. Þetta varð. Páll
kom í 'hendingskasti inn um eld-
húsdyrnar, einmitt þegar Hannes
gekk inn um framdymar. Páll var
örlyndur, snar í snúningum og
þaul-spurull, eins og eðlilegt er
unglingi nýkomnum á sextánda ár-
ið. Jós hann nú þeirri skæða-
drífu af spurning’um, samkynja og
ósamkynja, yfir bróður sinn, að
enginn vegnr var til að svara, svo
að svar gæti lieitið. Með venju-
legri lempni og stillingu gekk þá
Björg’ fram og lægði spurninga-
storminn. Hún sagði kaffið bíða
'þeirra á eldhúshorðinu, og' á með-
an þau drykkju úr bollum sínum
skyldi Hamies segja fréttir og
sögn sem gengi. “En við hlýðum
og hlustum, Palli minn,” sagði
liún og brosti við Páli, “og fáum
])á fréttirnar fyrri og betur sagðar
en annars.”
‘ ‘'AIlrigjht'! ’ svaraði P a 11 i.
“Þú fer hægt, Bogga systir, en þú
sígur á. Ger sem þú vilt, en víst
vil eg kaffið. ’ ’
IJannes sagði helztu fréttir úr
sveit þeirra skýrt og greinilega,
en fór svo fljótt sem varð yfir
söguna af viðskiftum sínum og’
föður þeirra. Lét liann ])ess eins
getið, að sökum þess að föður
þeirra hefði fallið svo illa tiltæki
sitt að ganga í herþjónustu, þá
liefði hann tafarlaust tekið þann
kostinn, að fara fyrri en nauð-
synlegt var, í þeim tilgangi að af-
stýra leiðindum og máske ógeð-
feldum stælum. Og þegar til alls
kom, ])á skifti litlu livoi’t hann
lagði að heiman deginum fyr eða
síðar, og það hefði rnóðir þeirra
undireins samsint að væri alveg
rétt og satt. '
Þegar Jón, bóndi Bjargar, kom
heim fi’á viimu sinni um kveldið og
frétti hver kominn var, lék liann
á alls, odidi. “Mikið vildi eg til
vinna, Hannes mirrn,” sagði hann
þegar þeir heilsuðust, “að geta nú