Tímarit Þjóðræknisfélags Íslendinga - 01.01.1928, Side 100

66
TÍMARIT ÞJÓÐRÆKNISFÉLAGS ÍSLENDINGA
liandan til að livíla sig, og aðrir
til að styrkjast, er sýbst höfðu
eða isærst og voru ekki vígfærir.
Með nýjum degi kom ávalt eitt-
lxvað nýtt að sjá og lieyra. Þeir,
sem komu að “handan” færðu
nýjar sögur, nýjar fréttir af víg-
svæðunum og lýstu svo vel útliti
og umbúnaði, að nýsveinarnir
fengu æ gleggri og greinilegri liug-
mynd um livað fyrir þeinx lá, þeg-
ar á hólminn væri komið, og það
xxtaif fyrir sig var góður og gagn-
legur fróðleikur fyrir þá, sem
voru á fei’ðixxni til þessa “fyrir-
heitnalands. ” Skemtisanxkomur
voi*u tíðar, sumar ágætar, sumar
lélegar, en menn gerðu sér gott
af öllu og tóku þvx, sem fram var
borið, jneð háværum tfagnaðar-
látum. Alt þetta dreifði hugsun-
um hermanna og spornaði á móti
óyndi og heimþi’á.
Hvort sem Hannes var liáður,
eða ekki, sama lögmáli og menn
ýfirleitt eru og liefir jþessvegna
stundum fengið sárustu löngun til
að vera laus úr þessum solli og
horfinn heim til ættmenna og vina,
löngun til að vera orðinn að barni
aftur, að ganga á skóla og bisa við
að læra stafrofið,—lxefir fundið til
þess á tómstundum og langdregn-
um næturstundum þegar illa gekk
að festa svefn, þá lét lxann það
aldrei á sér sjá eða á sig festa,
stundu lengur. Fyrir tilviljun
hafði hann líka komist að því, að
einn var þó staður í London, þar
sem honum veittist létt að gleyma
í svip öllu, sem erfitt var og mót-
drægt, og þangað vandi hann
komur sínar í hvert skifti sem færi
gafst að bregða sér til borgarinn-
ar miklu, senx nú vafði sig í kufli
næturskugganna svo vel senx varð,
í því skyni að vei'jast árásum loft-
faranna þýsku. Félagsbræður
hans frá herbúðunum fengu hann
aldrei til að fylgja hópnum á þá
skemtistaði, er þeir töldu hentasta
þeinx, er verulega vildu njóta fárra
frístunda. Leiðir þeirra skildu
efinlega á Watei’loo-vagxistöðiniii,
eftir að þeir liöfðu nxælt sér þar
mót til heimferðar, á fastsettri
stund. Þaðan tók Hannes sér far
norður á Great Russell stræti og
var á svipstundu kominn inn x
brezlka stórsafiúÖ, British Museum,
og þar tafði hann sem lengst mátti.
Frá því liann fyrst fór að lieini-
an hafði órói og heimþrá aldrei
sorfið eins hart að lionum, eins
og fyrstu dagana eftir að hann fór
fi’á Winnipeg á austux’leið, enda á-
stæða til. Á fimtudag- liaifði hann
fengúð fjarveruleyfi frá laugai’-
dagskvöldi til mánudagsmoi’guns,
og þeirri frístund ætlaði hann að
verja til að heilsa heitmey sinni,
—og kveðja hana, vestur í ÍRegina.
En á föstudagskvöldið flaug sú
óheilla herör um búðirnar, að
fylking Hannesar skyldi leggja
af stað austxxr til Bordens-bxxða í
Ontai’io, stundvíst á liádegi á laugv
ardaginn. Það var kunnugt að
innaix hálfsnxánaðar yi'ði lagt upp,
en svona sviplegt uppþot kom öll-
um eins. á óvart eixxs og það kom
þeim meinlega illa, en varla þó
hug’sanlegt að nokkrum þeirra
kæmi þetta jafn liöx’mulega illa.
eins og Hannesi. Honum fanst í
svipinn alveg óhugsandi að hverfa
svo úr landi burt, að ekki hefði
hann augnabtllxs viðtal við ástmey