Tímarit Þjóðræknisfélags Íslendinga - 01.01.1928, Síða 103

VID SITJUM JÓLIN HEIMA
69
an af að koma fólki á óvart,”
sagði liún eftir að þær liöfðu lieils-
ast. “Eg vona þú takir ekki illa
upp þó eg' geri mig svona heima-
komna ? ’ ’
“Illa npp!” svaraði Sigurborg.
“Nei, eg get varla tekið það illa
upp að bjartur og blessunarríkur
morgun færir mér svo velkominn
gtest. ’ ’
Yék þá talinu að Ilannesi, að
veikindum Jakobs, og að lyktum
að ákveðnum stönfum Sigríðar
fyrir handan haf. Það þótti Sig-
urborgTi mikil frétt, leizt vel á, og
gat þess að í sporum Sigríðar
mundi hún liafaigert slíkt hið sama.
“En foreldra þinna vegna,” sagði
hún, “sakna eg þín. Þeim verður
daufleg vistin, held eg, þar sem
þú ert eina barnið. Það er alt
öðrn máli að g'egna hér, þar sem
við höfum bæði Björg-u og Palla
svo gott sem heima.”
“Eg lield þar sé ekkert að ótt-
ast, ’ ’ [Svaraði Sigríður. “Þeim kom
það hálf illa fyrir í svipinn, en
halfa nú áttað sig- og' eru nú meira
að segja áfram urn að leggja ögn
af mörkum. . . . En hvernig líður
Jakobif Gæti eg fengið að heilsa
honum. ’ ’
“Auðvitað, ” svaraði Sigurborg
hiklaust. “Eg ætla að líta inn til
hans og yita. hvort hann er klædd-
ur.” Gekk hún þá inn úr eldhús-
inu, en kom að vörmu spori og
sag'ði Jakob klæddan og kominn
fram í :setu-stofuna.
Gekk Sigríður ])á inn til hans,
en liann reis upp úr þæginda.stóln-
uni, heilsaði henni kurteislega en
gleðilátalaust og bað liana sitja.
En svo hafði liann hagað sætinu,
að andlit hennar vissi móti glugg-
anum, en liann hafði gluggan til
liálfs að baki sér.
Iiún hóf samtalið með því að
láta í ljós gleði sína yfir vaxandi
styrkleik lians, eftir svo þunga
legm. Barst þá talið að einu og
öðru, en brátt beindi hún því til
Hannesar, að hún hefði oft heyrt
frá honum, en illa hefðu sér brugð-
ist vonir um að sjá hann áður en
liann lagði af stað austur. “Eg
veit,” sagði hún og það kom ofur-
lítill titringur í rödd hennar, “að
þér er kunnugt um hvað samdist
með okkur, 'skönunu áður en hann
gekk í herinn.”
“Þú átt við trúlofun ykkar?”
sagði Jakob spyrjandi og svaraði
sér svo sjáJifur: “Já, mér er það
kunnugt, og það líka, að eg tók því
máli, ásamt öðrum, á annan veg en
rétt var og sanngjarnt. ”
“Má eg þá álíta að þú lítir
nokkuð öðru vísi á það mál nú?”
spurði Sigríður.
“Ef þú vildir vera svo góð, þá
gerðir þú mér stóran greiða, Sig-
ríður mín!” svaraði Jakob.
“Guði sé lof! Nú get eg glatt
Hannes með góðum fréttum.”
Hún spratt úr sæti sínu, lagði
hendur um háls lionum og' kvsti
hann. Svo settist hún niður,
liorfði augnablik út um gluggann,
leit svo til Jakobs og sagði: “Mig
langar svo til að biðja þig bónar,
en veit ekki hvernig eg á að
byrja.”
“Það gerir engan mun, hvernig
þú byrjar,” svaraði liann. “Láttu
mig heyra.”
“Eg ætla þá að byrja á því,”
sagði hún, “að eg er á förum til