Tímarit Þjóðræknisfélags Íslendinga - 01.01.1928, Qupperneq 107

VIÐ SITJUM JÓLIN HEIMA
73
forvs'tu (Hannesar og fðfck hann
hrós fyrir.....
. . . . Á síðastliðnum vikutíma
hafði Hannes enga hvílcl fengið
og- ekki svefn nema á hlaupum,—
augnabliks blund í senn. Þegar
ekki var að verjast látlitlum árás-
um Þjóðverja, þá var að snúa
blaðinu við,—að heimsækja fénd-
ur sína og smámjaka þeim norð-
austur á bóginn. En auk þessara
lieimaverka, ef svo má að orði
komast, komu sífeld liróp um lið-
veizlu frá grönnum þeirra til
beggja handa og þeim liðsbónum
mátti ekki neita, á meðan nokkur
var ferðafær. Við þetta hafði
Hannes verið að berjast í fulla
sjö sólarhringa, að heita mátti
uppihaldslaust, þangað til í dög-
un um morguninn, að eitthvert
vald alt í einu þaggaði niður í
byssunum. Alt datt í dúnalogn á
svipstundu og sjálfsagt af því, að
allir, vinir og óvinir, voru vita-
úttaugaðir og komust ekki lengra
hvíldarlaust.
Hraustur og þolinn eins og
hann var, var Hannes þá svo
þreyttur að hann kastaði sér al-
klæddum upp í fletið og valt út af
steinsöfandi á koddann. Þegar
hann valcnaði var komið undir há-
degi og spratt hann upp í flýti
og gekk út, en alt var kyrt í
grendinni. Þá frétti hann að
fylkingu hans var ætluð tveggja
daga hvíld, ef ekfcert óvænt kæmi
fyrir. Lagð.i hann sig þá fvrir
aftur, en gat ekld sofnað fyrir
þrálátri umliugtsun um Sigríði
og óvissuna um líðan hennar.
Hann vissi hve gagnslaust það
g’rufl var, og til þess að slíta sig
frá því, setti hann sér fyrir að líta
í svip yfir liðna árið.
Þeir voru svipmiklir drættirnir
flestir, sem brá fyrir sjón lians,
þegar liann leit inn á land endur-
minninganna, og sumir grófgerð-
ari en svo, að hann langaði til að
sjá þá oftar en einu sinni. Sumar
myndirnar aftur, hafði hann gam-
an af að athuga, einkum þær frá
fyrstu mánuðunum, á meðan alt
var nýstárlegt og undravert fyrir
augum hans. Honum var nautn í
að íhuga kænskubrögð og hrekki
sem beitt var til þess. að! villa
óvinunum sjónir, — að ginna þá
til að rýra mótstöðuafl sitt þar
sem atlaga var fyrirhuguð, en
aúka það þar sem ekkert átti að
gera. Skömmu eftir að Hannes
tók við lautenantsstöðu, tók liann
í fyrsta sinn þátt í einum þeim mis-
sýningaleik. Bretar söfnuðu auka-
liði á reitinn þar sem brezku og
frönsku hersveitirnar komu sam-
an. Að þessu komust Þjóðverjar
og söfnuðu líka liði til varnar. Á
tilsettum tíma brutust Frakkar
fram, á sínum reit, og ruddu öll
vígin þýzku, og náðu því takmarki,
er þeir liöfðu ætlað sér. Þar tókst
Hannesi að bjarga einangruðum
hóp franskra hermanna úr lífs-
háska og var veittur “ stríðskross-
inn’ ’ franski til menja um þann at-
burð.......
......Það var dynjandi rign-
ing, er haldist hafði uppstyttu lít-
ið í meir en sólarhring. Jörðin öll
var vatnsósa, tjarnarpollar í öll-
um lautum og víggrafirnar ill-fær
aurleðju drki. 1 þessu veðri og
færi lagði Hannes upp með tutt-