Tímarit Þjóðræknisfélags Íslendinga - 01.01.1928, Síða 121

Þelsokkar Þórunnar
Eftir Guömund Friðjónsson.
Þórumi lieitir kvenmaSur, sem
dvelur í húsmensku í Sölvavík á
Hvanndalaströnd.
ForSum tíS voru hvannir só'tt-
ar “út í Ilvanndali, ’ ’ innan úr
meginsveitinni og söl tekin í vík-
inni, til manneldis. Þessar strand-
nytjar voru sóttar lengra aS, þeg-
ar hart var manna milli, og skreiS
og hvalur slíkt hiS sama.—Enn sér
rnerki margra götutroSninga eftir
þessari strönd, endilangri, sumir
segja tuttugu talsins, sem reiS-
skjótar og klifjaliestar þessara
les'tamanna tróSu og eftirskildu
til minja, öldum og óbornum.
Nú eru hvannir óætar og söl aS-
eins beitijurt. En þó er stutt síS-
an hvannarót var látin í brenni-
vín til 'sælgætisauka, ásarnt eini-
berjum, ng þótti sá drykkur höfS-
ingjaveig—meSan höfSingjar voru
í landi.
Þórunn í Sölvavík er meyíkerl-
ing. Engi maSur veit til þess, aS
hún hafi elskaS karlmann. En liún
hefir vissulega unnaS tóskaxj.
Fólk, sem hefir kynnst lienni, veit,
aS hún ann honum hugástum.
Þórunn hefir át't fáeinar kindur
og heldur þeim enn viS lýSi. Þær
eru svartar, gráar og mórauSar.
Þesisa liti hefir hún kembt saman
í tóskap :siim, ýmist blandaS ]>eim,
eSa liaft þá eina sér. Hún hefir
gert aS kappsmáli, aS kindurnar
færu ekki niSur fyrir kúgildistölu,
ærnar. Og svo hefir hún sett á
eitt lamb eSa tvö, til viShalds
stofninum, þaS og þaS áriS.
Þessi kona hefir unniS jjrjónles
úr ull isinni. Þó kann hún vel aS
spinna vefjarþráS og‘ saumgarn.
Hún hefir gefiS sokka og vetlinga
smámsaman, þegar hún hefir liitt
vinafólk sitt. En sumt hefir hún
selt fyrir peninga. HaldiS er, aS
liún eigi gull og silfur í liandraSa
sínum, sér til gamans. Sú ímynd-
un stySist viS þaS, aS hún lítur
iseSla óhýrum augtuin, en hefur
upp brún viS ‘gjallanda málmi.’
Þegar henni iimhendast seSlar,
víxlar hún þeim fyrir ‘harSan
málm,’ sem hún kallar svo. Þessi
kona forSast kaupstaSar út'tekt
eins og lieitan eld; lætur sér lynda
náttúrugæSi lands og sjávar. Þó
er hún fíkin í kaffi, og vill hafa
þaS sterkt.
Utan viS Sölvavík er grandi,
sem heitir Gjögur, brimsorfinn.
Haföldunum er svo uppsigaS viS
hann, aS þeirra milli er látlaus ó-
friSur. Ofan viS þenna annmarka
strandarinnar, er graslendis-
bakki, þar 'sem jarSvegoirinn er
feldur af viS áreitni stórbrima.
Þarna isitur Þórunn sífelt liaust
og vor, þegar kveldar og vel ligg-
ur á veSráttu. Húsmenskukonan
heldur þar á prjónum sínum, horf-
ir út í náttmálalitbrigSin og raul-
ar vísur fyrir munni sér. KvæSa-
lagiS hefir liún samiÖ sjálf, eSa
erft eftir foreldri: