Tímarit Þjóðræknisfélags Íslendinga - 01.01.1928, Qupperneq 129

Hreiðar heimski
Þröngt var skáldi hallarg'ólf hilmis
Hirðin gervöll sat um hvert orð.
Skutu gneistum skimandi augu.
S'kullu þungar hnútur um borð.
Sérhvert orð var blikandi brandur,
brýndur kala, sem leyndist í hug.
Sendu allir Hreiðari hvemsur;
lirutu þær sem eldingaflug.
Stóð liann fast og hjó af sér háðið.
Hrundu lögin markvilt og sljó.
íslands son í konunga kynnum
kuflinn bar úr jökum og snjó.
Hugur þó' að frækinn og fimur
fleygur væri’ um málefni öll,
tunga hans og ytra borðs æði
oftast vann þó hirðveizlu spjöll.
—Hreiðar orti konungi :kvæði.
Kulda sló um Magnúsar brá.
Hálfum orðum hljóðið samt leyfði.
Hilmi þótti vegsemdin smá. —
Hann sem örn úr hásæti glæstu
horfði fast með dulráðið skap,
meðan skáldið hálfleika-hugar
hóf sinn leik um virðing og tap.
Grervöll varð að lilæjandi hlustum
hirðin bragðvís, glödd hverri smán.
Augnaráð sem örvar á flugi
ortu þögul hamingjurán.
—Illa tömdum atgervxsmanni
orkan revnist tvíeggjað sverð;
snýr að honum áreitin öfund
allri sinni ránfugla mergð.