Heimilisritið - 01.12.1947, Qupperneq 7

lærði í ýmsum beztu listaskólum
Evrópu. Hann lauk námi sínu á
tíu árum, og gerðist þá virkur
starfsmaður í heimi listarinnar.
Aðeins þrjátíu og tveggja ára
hélt hann sýningar í sex helztu
höfuðborgum Evrópu og fekk
hvarvetna hina glæsilegustu
dóma. Hann hafði miklar tekjur
af myndum er hann seldi og hélt
sig ríkmannlega. Næstu átta ár-
in bar mikið á honum í lista-
heiminum og sífellt bárust frétt-
ir af honum og frægð hans hing-
að heim. Hann hafði keypt sér
hús í London og bjó þar og mál-
aði mannamyndir. En er hann
stóð á fertugu komu þær fréttir,
að hann væri kominn á geð-
veikrahæli vegna taugaveiklun-
ar eða vitfirringar og myndi
aldrei snerta á pensli framar.
Hvers vegna vissi enginn.
Eftir þetta hafði ég ekki, frem-
ur en aðrir, haft neinar áreiðan-
legar fréttir af honum, og þess-
vegna var mér það mikil ánægja
að hitta hann þarna alheilan að
því er virtist, þótt hann væri að
vísu magur og þreytulegur.
Jæja, eins og ég var að segja,
þarna gengum við út úr garðin-
um eða torginu, hvort sem rétt-
ara er að segja, og áfram þar til
við komum að barnum, sem
Björn hafði talað um. Við sett-
umst þar við lítið, afvikið borð
og ég bað þjónhm um tvo wisky-
sjússa og límonaði. Síðan snéri
ég mér að Birni og spurði: —
Hvað ert þú að gera núna, gamli
íélagi?
— Ekkert, svaraði hann, Alls
ekkert.
— Nú-ú? sagði ég og dró
seiminn.
— Já, hélt hann áfram. Eg er
alveg nógu efnaður til þess að
þurfa elcki að vinna.
— Já, auðvitað veit ég það,
sagði ég. En ég hélt að þú gætir
ekki unað við iðjuleysi í tíu ár.
— Ég hef ekkert getað unnið
vegna veiklunar, taugaveiklun-
ar, sagði hann.
Þjónninn lcom nú með glösin
og ég borgaði honum. Þegar
liann var farinn og við höfðum
skálað spurði ég Björn, hvernig
á því stæði að hann liefði orðið
svona taugaveiklaður.
— Það er löng saga og frá-
munalega lýgileg, sagði hann, og
ég er viss um að þú munt ekki
geta trúað henni.
— Það lilýtur að hafa verið
eitthvað sérstakt, sem hefur get-
að hrakið þig svo gjörsamlega frá
málaralistinni. Eg þori næstum
að fullyrða, að ég myndi trúa
hverju sem væri.
— Jæja, sagði Björn og fékk
sér sopa úr glasinu, ég skal þá
segja þér alla söguna. En af því
að ég þykist vitá, að þú munir
nota þér hana einhverntíma og
HEIMILISRITIÐ
5