Heimilisritið - 01.12.1947, Qupperneq 9

kinnbeinin há; hakan breið með
fallegu skarði. Hann var hár og
vel limaður. — Þótt svo að ég
hefði mjög mikið að gera voru
áhrif persónu hans á mig svo
sterk, að ég ákvað samstundis að
mála hann. Eg sagði honum það
og kvaðst geta byrjað strax dag-
inn eftir. Hann kvað það vera
allt í lagi. Síðan kvaddi hann.
— Ofurstinn hafði haft svo
mikil og annarleg áhrif á mig, að
ég gat ekki unnið meira þann
daginn, og ég beið með tilhlökk-
un næsta dags er ég gæti byrjað
á myndinni. Þegar hann kom
daginn eftir, klukkan tvö, var ég
rneira að segja búinn að ganga
frá léreftinu í grindinni, en slíkt
hafði aldrei komið fyrir mig áð-
ur. Við töluðum lítið saman
þennan dag. Hann sagði mér þó,
að hann hefði verið ofursti í her-
deild á Indlandi í fimmtán ár,
en verið leystur frá herþjónustu
fyrir tæpum átta árum og síðan
búið á landareign sinni í Norð-
ur-Englandi. Hann ætlaði að
vera í London í þrjá mánuði sér
til skemmtúnar. Við komumst
að því, að við áttum nokkra
sameiginlega kunningja og vini.
— Upp frá þessu vann ég alla
daga að mynd ofurstans einni.
Það var eitthvað, sem ég vissi
ekki hvað var, við myndina er
hélt mér föstum. Eg gat ekki
unnið að neinni annarri mynd,
þótt ég reyndi það oft. Mér
fannst ég af einhverjum óskiljan-
legum orsökum verða að vinna
að þessari mynd einni og flýta
mér með hana, en þó að vanda
mig bezt ég gæti. — Eg bjóst við
að ljúka myndinni á tæpum
þrem mánuðum, þar sem ég
vann að henni hvern dag langt
fram á nótt.
— Eg málaði ofurstann þann-
ig, að ég lét hann sitja á falleg-
um, útskornum stól og lét allan
líkamann sjást, en þó einungis
niður á miðja jótleggi. — Þegar
ofurstinn sá, að iæturnir sáust
ekki, bað hann mig um að breyta
því. En þá þvertók ég fyrir það
af einhverjum orsökum, sem ég
hef ekki getað skilið fullkomlega
ennþá, og var alveg ósveigjan-
legur, jafnvel þótt ég sæi, að
það færi verr að láta fæturna
ekki sjást. — Já, það er skrítið,
en mér fannst ekki vera hægt að
liafa það öðruvísi.
Nú þagnaði Björn og við tók-
um út úr glösunum. Síðan kall-
aði hann á þjóninn og bað um
annan sjúss fyrir báða. Eg leit
í kringum mig, þarna inni og sá
að það var orðið æði mannmargt.
Bæði karlar og konur sátu eða
stóðu og drukku bjór eða vín.
Það var mislitur hópur af fólki.
Ríkir og fátækir, sem allir áttu
það sameiginlegt þessa stundina
að vera drekkandi áfenga drykki.
KEIMILISRITIÐ
7