Heimilisritið - 01.12.1947, Side 28

að hann átti góða konu og mann-
vænleg börn og þar að auki var
sæmilega efnaður, hafði þetta
hatur varpað skugga sínum yfir
líf hans. A seinni árum hafði
hann vonað og beðið eftir því
að sættast við bróður sinn, en
það leit út fyrir að það ætti
langt í Iand. Bræðurnir töluðu
aldrei saman, og þegar það kom
fyrir að þeir hittust á manna-
mótum, flýtti Helgi í Hvammi
sér burtu. Iíelgi var langrækinn
og hefnigjarn. Sigurgeir var orð-
inn úrkula vonar um að hann
gæti náð sættum við bróður sinn,
því að í hvert skipti sem hann
gerði tilraun til að taka bróður
sinn tali, sneri hann bakinu við
honum og gekk í burtu. Þetta lá
eins og mara á honum. Hann
grunaði að Helga mundi líða
eitthvað svipað og honum sjalf-
um, þót-t hann vildi augsýnilega
ekki við það kannast.
Hvammur hafði áður fyrri
verið ágæt jörð, en fvrir tuttugu
og fjórum árum hafði fljótið
gengið yfir bakka sína og eyði-
lagt megnið af engjunum. Síðan
hafði jörðin verið talin meðal
hinna rýrustu í sveitinni. Sigur-
geiri var kunnugt um að Helgi
hafði átt í þrotlausri baráttu við
fátæktina. Hann vissi ekki hvað
það var að eiga góða daga eftir
að hann hafði byrjað búskap.
Sigurgeir andvarpaði mæði-
lega um leið og hann sneri við
til þess að fara inn í bæ, en í
sama bili mætti hann syni sín-
um, sem kom olíuklæddur út á
hlaðið.
— Hvert ætlarðu í þessu ó-
veðri? spurði faðir hans forviða.
Haukur sonur hans, sem var
dálítið yfir tvítugt, fagurlimað-
ur og fríður sýnum og bauð af
sér hinn bezta þokka í hvívetna,
svaraði ekki strax. Hann stóð dá-
lita stund í sömu sporunum eins
og hann væri að athuga fljótið.
— Heldurðu að fljótið sé
ferjufært í dag, pabbi? spurði
hann að lokum.
Sigurgeir strauk skeggið og
var hugsi. Það var sem glettnis-
glampi brygði fyrir í augnaráði
hans er hann sneri sér að syni
sínum og mælti:
— Vöskum mönnum eru all-
ar leiðir færar. Þú ætlar þó ekki
að fara yfirum í dag?
Haukur játti því. lTr því að
veðrið var þannig, að útilokað
var að vinna úti, fannst honum
ástæðulaust að Dísa fengi ekki
að sjá hann. Hann vissi að hún
mundi vonast eftir honum í dag
og hann hafði hreint ekkert á
móti því að heilsa upp á hana.
— Jæja, þú ræður því auðvit-
að, sagði Sigurgeir, en ég ætla
að biðja þig að fara gætdega.
Það er gamanlaust að fara yfir
fljótið í svona veðri. Það er ein-
20
HEIMILISRITIÐ