Heimilisritið - 01.12.1947, Qupperneq 31

hefur sínar eðlilegu orsakir. En
þó get ég ekki neitað því, að það
er dálítið einkennilegt að flóðin
hafa nú í manna minnum kom-
ið ákaflega reglulega svo að eigi
hefur skeikað um dag. Þau komu
alltaf tuttugasta og fimmta
hvert ár. Og nú getum við bráð-
um átt von á góðu, því að það
eru nákvæmlega tuttugu og
fimm ár síðan. Hvammur varð
fyrir áfallinu, svo að beztu
slægjulöndin þar fóru undir
sand.
Faðir minn heitinn bjó allan
sinn búskap í Hvammi. Hann
var álitinn einn meðal efnaðri
bænda sveitarinnar. Ætlun hans
var að einnig við bræður byggj-
um í Hvammi, nóg var land-
rýmið og slægjurnar ágætar,
auk þess sem möguleikar fyrir
túnrækt voru miklir og góðir.
En fljótið tók allar slægjurnar
. . . Okkur bræðrunum kom á-
gætlega saman og ég held að
pabbi hafi verið ánægður með
okkur. Það er áreiðanlegt að
allt til dauða síns var hann sann-
færður urn að við mundum
halda starfi lians áfram í félagi.
Það var einnig önnur ástæða fyr-
ir liann til að vera ánægður, því
að skömmu fyrir dauða hans trú-
lofaðist ég dóttur aldavinar hans.
Hann gaf okkur blessun sína á
banasænginni, og dó áreiðan-
lega í fullvissunni um að við
HEIMILISRITIÐ
myndum byggja áfram á þeim
grundvelli sem hann hafði lagt.
En eftir að faðir okkar var dá-
inn, tók ég eftir því að fram-
korna Helga varð öðruvísi gagn-
vart mér en áður hafði verið.
Helgi var eldri en ég, og ég hafði
því oftast látið hanta ráða. Hann
tók að sér að sjá um búskapinn
en ég vann meira heima fyrir.
Þá grunaði mig sízt af öllu að
liatrið hafði þegar búið um sig
í brjósti hans .. . í stuttu máli
sagt, þegar ég hafði trúlofað mig
gerði hann ckkert til að leyna
því að honum fyndist ég standa
í vegi fyrir sér; og mér varð
smám saman Ijóst að ég mundi
ekki verða lengi í Hvammi. Ég
fór þegar að leita fyrir mér um
jarðnæði — og þegar ég upp-
götvaði að Helgi var þegar byrj-
aði að sóa arfi okkar án þess
að spyrja mig nokkurs, sá ég að
við svo búið mátti ekki lengur
standa. Ég hefði auðvitað getað
fengið hlut minn réttan með því
að snúa mér annað, en ég gerði
það ekki. En þó verð ég að við-
urkenna að framkoma bróður
rníns gerði mig bitran . . .
Tengdafaðir minn, seni grunaði
hvernig í öllu lá, réði mér til að
kaupa Völl, sem einmitt þá var
til sölu. Ég hikaði, fannst lítil
líkindi til að ég mundi geta klof-
ið það, en hann hvatti mig og
lofaði að vera mér innan handar
?8