Heimilisritið - 01.12.1947, Qupperneq 35

og hvassviðris. Allt láglendið var
orðið að einu einasta ólgandi
hafi. Það var mjög líklegt að all-
ir, sem bjuggu á láglendinu hefðu
orðið flóðinu að bráð .. . Og Dísa
var í Hvammi .. . Hann kreppti
hnefana og beit saman tönnun-
um til þess að æpa ekki upp yfir
sig í örvinglan.
Fljótið lék sér að lífshamingju
hans. Á þessu augn'abliki hafði
fljótið máski hremt þá mann-
eskju sem honum þótti vænst
um af öllum, kannski veltist
hún sem liðið lík í kolmórauðum
bylgjunum, án þess að hann gæti
aðhafst hið minnsta til að af-
stýra því. Andi jljótsins! Þessi
leyndardómsfullu orð flugu gegn
um huga hans eins og örskot.
Einnig hann átti að verða þess-
um óhugnaði að bráð .. . Nei.
Aldrei . . .
Faðir hans og heimilisfólkið
var að smátínast niður að fljóts-
bakkanum. Fólkið stóð þar í ein-
um hnapp og starði út yfir vatns-
flötinn ef unnt yrði að hjá hvort
Hvammur stæði ennþá. En þar
sem bærinn stóð, sázt nú ekkert
annað en vatn. Það var lítil von
um að Hvammsfólkið hefði kom-
izt undan.
Tíminn leið og fólkið stóð þög-
ult og beið. Það var eins og það
gæti ekki rifið sig frá þessum
stað, þar sem dauðinn ríkti . ..
Allt í einu kallaði Sigurgeir:
— Haukur! Haukur!
Gamli maðurinn hljóp með-
fram bakkanum og baðaði út
höndunum í ákafa.
Haukur hafði ekki getað stað-
izt freistinguna lengur, hann
hafði ýtt bátnum á ílot áður en
nokkur gat hindrað hann í því,
og reri nú af öllum kröftum gegn
straumi og stormi út á fljótið.
Báturinn valt og hentist til og
frá á bylgjunum og hvarf loks
sjónum út í sortann.
En Haukur réri stöðugt af öll-
um kröftum, en straumurinn var
sterkari og þeytti bátnum til og
frá og hann berst óðfluga niður
með straumnum, lengra og
lengra frá takmarkinu. Haukur
neytir allra krafta sinna til þess
að vinna á móti straumnum.
Hann er aleinn á lítilli kænu mitt
á þessu ólgandi hafi. En hann
veitir því varla eftirtekt . . .
Hann er þess reiðubúinn að
leggja lífið í sölurnar til þess að
bjarga henni, sem hann elskar
. . . Takizt honum það ekki, er
honum sama um allt .. .
Þegar báturinn er horfinn út í
sortann fer fólkið að týnast
heim. Það er eitthvað í látbragði
þess sem gefur til kynna að það
hafi gefið upp alla von um að
sjá Iíauk aftur. En enginn segir
neitt í þá átt .. .
— TJndir kvöldið styttir upp.
Flóðið fjarar smátt og smátt út,
HEIMILISRITIÐ
33