Heimilisritið - 01.12.1947, Síða 40

Gestir
sem viS' bjófrum
aldrei aftur
heim
EF HÆGT er að segja, að
það sé vandi að vera góður gest-
gjafi þá er engu síður hægt að
segja, að það sé vandi að vera
góður gestur. Sumir eru þessum
vanda vaxnir og því allstaðar vel
komnir; aðrir eru vandanum
ekki vaxnir og verða því óvel-
komnir gestir. Þeir síðartöldu
eru sjaldan boðnir tvívegis á
sama heimilið; og það er ætlun
vor að benda þeim á, hvernig
á þessu stendur, þar sem jólin
fara í hönd og væntanleg heim-
boð í sambandi við þau.
Óvelkonma gesti mætti skipta
i tvo aðalflokka: (a) þá sem eru
óvelkomnir þegar þeir koma og
húsráðendur vonast til að sleppa
vandræðalaust frá, og (b) þá,
sem boðið er heim í góðri trú,
en gera sig óvelkomna meðan
þeir dvelja á heimilinu.
Síðar nefndi flokkurinn er
augljóslega fjölmennari. Honum
tilheyrir gesturinn, sem lætur
um of eins og hann sé heima hjá
sér.
Myndirðu bjóða aftur listmáluranum,
sem segir að myndasajn jiitt sé einskis
virði?
Húsráðandinn segir: „Vertu
velkomin. Hér skaltu láta alveg
eins og þú værir heima hjá þér“.
„Þakka þér kærlega fyrir,
elskulegur“, svarar gesturinn
kumpánalega og litlu síðar fer
hann í bíl gestgjafa síns („ég
vissi að þú myndir glaður lána
mér hann“) til þess að heilsa upp
á kunningja sinn, sem á heima
langt í burtu. Bílnum skilar hann
svo óhreinum og beygluðum,
með einhverri kæruleysislegri af-
sökun á því, að hann skyldi hafa
ekið út af, þegar hann var að
reyna hversu hratt bíllinn kæm-
ist.
Af þessari tegund gesta er sá,
sem þiggur svo þakksamlega
vindla húsbóndans, að á tveimur
dögum hefur hann reykt. upp
38
-HEIMILISR-ITIÐ