Heimilisritið - 01.12.1947, Blaðsíða 46

Skreytni
Smásaga eftir Cliarlotte Barclay
Hvaða munur
er á því
að
lítil telpa
segi ósatt
eða
fullorðið
fólk?
ÉG FÓR ekki í skólann til
ungfrú Dale fyrr en ég var sjö
ára, vegna þess að ég hafði verið
veik af mislingum veturinn áð-
ur. Þess vegna varð Marjorie,
bezta vinstúlka mín, ári á und-
an mér — og það féll mér þungt,
en ég lagði af stað í skólann með
mömmu fyrsta morguninn, von-
góð og metnaðargjörn, og minnt-
ist orða pabba, því hann hafði
fullyrt, að ég væri eins skynug
stúlka og framast vrði á kosið,
og myndi án efa ná Marjorie áð-
ur en hún hefði tíma til að telja
upp að þremur.
Ég kunni vel við skólann og
mér féll vel við börnin, en gazt
ekki meir en svo að ungfrú Dale.
Það glaðnaði yfir henni eins og
sumum öðrum, þegar hún heyrði
að pabbi væri blaðamaður við
Morning Sun, og ég fékk andúð
á henni frá fyrstu stundu.
„Svo þetta er Emily“, sagði
hún, þegar mamma ýtti mér,
ekki sérlega blíðlega, á undan
sér inn í skrifstofu ungfrú Dale.
„Já“,sagði ég.
„Einmitt! En hvað þetta er
indæl stúlka“, sagði ungfrú Dale.
„Hvað ertu gömul, Emily?“
„Hún varð sjö ára í ágúst“,
sagði mamma, án þess að veita
mér tækifæri til að svara. „En
hún gat ekki komið í skólann í
fyrra af því hún var svo veik af
mislingum“. Hún andvarpaði. „I
einn eða tvo daga var læknirinn
vondaufur —“.
„Ó, góða mín“, sagði ungfrú
Dale samúðarfull.
Ég stóð fyrst í annan fótinn og
svo í hinn og reyndi að líta út
eins og sú, sem læknirinn hefur
verið vondaufur um að myndi
lifa. Ég rétti fram höndina og
strauk röndóttu tígrisdýri úr leir,
sem stóð á skrifborði ungfrú
Dale.
44
HimTÞISRITIÐ