Heimilisritið - 01.12.1947, Qupperneq 63

III.
ÞEGAR Linda liljóp niður
tröppurnar kom hún rétt í fang-
ið á Rosamund Darnley.
„Ó, fyrirgefið þér“.
„Yndislegt veður“, sagði
Rosamund. „Það eru mikil við-
brigði frá í gær“.
„Já, vndislegt. Ég ætla til
Gull Cove með Christine Red-
fern. Ég átti að mæta henni
hérna ldukkan hálf-ellefu. Eg
hélt að ég væri að verða of sein“.
„Nei, klukkan er tuttugu og
fimm mínútur yfir“.
„Jæja, það er ágætt“.
Ilún dró andann þungt, og
Rósamund horfði rannsakandi á
hana.
„Þér eruð þó ekki með hita,
Linda?“
Augun í Lindu voru glainp-
andi, og rauðir blettir í kinnun-
um.
„Nei, nei. Ég fæ aldrei liita“.
Rosamund brosti og sagði:
„Það er svo gott veður, að ég
fór snemma á fætur til að borða
morgunverð. Annars er ég vön
að fá hann í rúmið“.
„Já, það má segja, að það er
munur á veðri í dag. Það er svo
fallegt við Gull Cove á morgn-
ana. Ég ætla að bera á mig sól-
arolíu, svo ég geti orðið vel sól-
brennd“.
Rosamund sagði:
„Já, það er fallegt við Gull
Cove á morgnana, og friðsam-
ara en hér á baðströndinni“.
Linda sagði feimnislega:
„Komið þér með“.
Rosamund hristi höfuðið.
„Ekki í dag. Ég er dálítið upp-
tekin“.
Christine Redfern kom niður
tröppurnar. Hún var í strand-
fötum með víðum buxnaskálm-
um, úr grænu efni með gulu út-
flúri. Rosamund langaði mjög til
þess að segja henni, að grænt og
gult væri ekki það sem færi
henni bezt. Henni sárnaði alltaf
að sjá fólk ósmekklega klætt.
Hún hugsaði með sér: „Ef ég
inætti klæða þessa konu skyldi
ég sjá um, að maðurinn henn-
ar kynni að meta útlit hennar.
Arlena kann þó að klæða sig,
hvað sem annars má um hana
segja“.
„Góða skemmtun“, sagði hún.
„Ég fer út á Sunny Ledge og tek
bók með mér“.
IV.
EINS OG Poirot var vanur,
lét hann færa sér morgunverð-
inn irm í herbergi sitt.
Ilann gat þó ekki á sér setið,
þennan fagra morgun, að fara
út nokkru fyrr en hann var van-
ur. Klukkan tíu gekk hann nið-
ur á baðströndina. Þar var bara
ein einasta manneskja, Arlena
Marshall.
HEIMILISRITIÐ
61