Heimilisritið - 01.12.1947, Qupperneq 68

„Að mínu áliti er ekkert sem
jafnast á við England. Það er
eini bletturinn á jörðinni sem
vert er að lifa á“.
„Eg er á sama máli“.
Þau beygðu fyrir tangann,
vestanvert við víkina, og reru
upp undir klettana. Patrick Red-
fern leit upp.
„Er nokkur á Sunny Ledge í
dag? Já, þarna er sólhlíf. Hver
skykli vera þarna?“
Emily Brewster sagði:
„Það er víst ungfrú Darnley,
hún á svona japanska sólhlíf“.
Þau reru með ströndinni. A
vinstri hönd þeim lá opið hafið.
Emily Brewster sagði:
„Við hefðum átt að fara hina
leiðina. Straumurinn er á móti
okkur“.
„Það er ekki mikill straumur
hérna. Eg hef oft syivt hér og
ekki orðið var við straum. Þar
að auki hefðunv við ekki komizt
hina leiðina; garðurinn er upp
úr“.
„Já, það er rétt. En það er
talið hættulegt að synda út frá
Pixy Cove, ef maður fer of
langt“.
Patrick reri hraustlega. Hann
athugaði klettana vandlega.
Emily Brewster hugsaði:
„Hann er að gá að frii Mar-
shall. Þess vegna vildi hann kom-
ast nveð. Hún er með einhverja
duttlunga. Líklega felur hún sig,
af ásettu ráði — til þess að æsa
hann“.
Þau fóru fyrir klettatangann
sunnan við klettavíkina, sem
nefnd var Pixy Cove. Það var
lítil vík, með stórbrotnum
klettaruðningi fram með strönd-
inni. Á nvorgnana, þegar ekki
naut sólar, var það ekki álitleg-
ur staður, enda ekki fjölsóttur.
En nii lá einhver þar á strönd-
inni.
Patrick Redfern hætti róðrin-
um, en tók til aftur.
Hann sagði ósköp blátt áfram:
„Bíðum við. Ilver er þarna!“
Ernily Brewster sagði þurr-
lega:
„Mér sýnist það vera frú Mar-
shair.
„Já, það er líka hún“, sagði
Patrick, eins og lionunv kæmi
þetta á óvænt.
Hann sneri bátnum að landi.
„Við förum þó ekki í land
hérna“, sagði Emily.
„Við höfum nógan tíma“,
sagði Patrick. Hann leit framan
í hana, nveð bænarsvip.
Hún liugsaði með sér:
„Vesalings drengurinn. Hann
á bágt. Jæja, það er ekkert við
því að gera, eins og stendur.
Hann jafnar sig með tímanum“.
Báturinn nálgaðist ströndina
óðfluga.
Arlena Marshall lá á grúfu,
niður við fjöruborðið og teygði
66
HEIMILISRITIÐ