Heimilisritið - 01.09.1948, Qupperneq 11

brýðisalda fór um hana. Hvar
var hann? Ef hún mætti hon-
um'nú með þá rauðhærðu? Hún
gekk hægt og hafði vakandi
auga á umhverfinu, er þau nálg-
uð'ust endann á grasflötinni.
Hún vissi, að hann myndi fara
með hana sem lengst, eins og
hún vissi, að það var óhyggilegt
af henni að fara þangað. En það
var honum mátulegt.
En í hinum enda garðsins var
enginn. Þau horfðu á ána. Ferdi
lagði handlegginn um mitti
hennar og hún hörfaði ofurlítið.
Eg læt hann ekki komast of
langt, liugsaði hún.
Gallinn var sá, að' hann virt-
ist ekki taka eftir undanfærslu
hennar, en setti handlegginn á
sama stað og áður og hóf að
syngja þýðan, skrítinn söng. —
„Þetta“, sagði hann, „er afar
forn, persneskur ástarsöngur“.
„Hvað þýðir það?“ sagði hún
áköf, ekki af því hana langaði
til að vita það, héldur vegna
va'xandi, óskiljanlegs ótta. Hvar
var Johnny? Hún þráði að sjá
hann koma.
„Það' þýðir“, sagði hann:
Augu þín eru tvœr dilfur, sál
mín livílir í þeim. Munnur þinn
sœtur ávöxtur, vanr mínar
snerta hann.
Hún gat ekki stillt sig um að
skríkja, sumpart af taugaóstyrk,
sumpart af því að hugsa sér
dúfur í augunum. Hvernig,
Johnny myndi hlæja, ef hann
heyrði þetta!
„Því hlægið þér?“ sagði hann
svo grimmdarlega, að hún varð
hissa.
„Ég ætlaði ekki að gera það“,
sagði hún, „en dúfur í augum!“
Hún fór aftur að hlæja og leit
ósjálfrátt til baka eftir grasflöt-
inni, þar sem klúbbgluggarnir
ljómuðu. I þeirri andrá þrýsti
hann henni fastar að' sér.
„Ó“, sagði hún, „nei!“ Hún
streittist á móti. Hún hataði
hann. O, Johnny, hugsaði hún.
„Ég verð að kyssa yður“,
sagði hann og laut dökku and-
litinu niður að henni ákafur.
Henni ofbauð svo, að hún barð-
ist um og tókst að losa sig og
flýð'i heim grasflötina. Þegar hún
beygð'i heim að aðaldyrunum,
heyrði hún rödd Johnnys:
„Hvar hefurðu verið?“
„Hvergi“, sagði hún andstutt
og reyndi að sýnast kærulaus.
„Þú hefur setið úti hjá þess-
um bölvuðum labbakút“, sagði
hann.
„Nú, hvar hefur þú verið?“
sagði hún til að forðast árás.
„Ég leitaði og leitaði að' þér“.
„En þú beiðst ekki“, sagði
hann ásakandi.
„Því skyldi ég hafa beðið eftir
þér og þessari feitu, rauðhærðu
drós?“ spurði hún með áherzlu.
HEIMILISRITIÐ
9