Heimilisritið - 01.09.1948, Qupperneq 19

um leynt með þessa tómstunda-
iðju mína. Það hefði sennilega
þótt saga til næsta bæjar, ef
það hefði komist á kreik, að her-
toginn af Windsor, í einkennis-
búningi hershöfðingja í brezka
hernum, væri á flakki bak við
Maginot-línuna og prjónaði. En
það er nú sama. Prjónarnir voru
fyrir mig, það sem leynilögreglu-
sögur eru fyrir stjórnmálamenn-
ina. Það hvíldi huga minn og
varð til þess að gefa nokkra
trefla í góðgerðarfyrirtæki, sem
konan mín stóð að í sambandi
við franska herinn.
„Fóstri" minn.
Er ég var nærri átta ára kom
ný persóna inn í líf mitt. Frede-
rick Finch var af ættstofni
gamallra áhangenda hertogans
af Wellington. Faðir hans hafði
verið herbergisþjónn sjálfs Járn-
liertogans. Finch varð fyrst
einskonar „barnfóstra“ mín.
Hann burstaði skóna mína,
hjúkraði mér er ég var veikur,
þvoði hendur mínar og andlit og
las bænirnar með mér á kvöldin.
Þegar ég varð eldri varð hann
herbergisþjónn minn, lék við
mig golf og fór með mér í út-
reiðartúra.
Síðar varð hann svo ráðs-
maður minn. Nú er hann seztur
í helgan stein, 77 ára gamall og
býr í smáhúsi í Berkshire. Hann
geymir vafalaust meira en sinn
hlut af minningunum.
Fyrir stuttu síðan sagði
Finch vini mínum, að' ég hefði
verið mesti þrjózkukálfur í
æsku. Hann sagði þessum vini
mínum smásögu um það, er
hann tók mig einu sinni til
bæna.
Hann segir söguna á þá leið,
að einu sinni, er systir mín átti
að soína, hafi ég farið inn í
barnaherbergið og byrjað að ó-
látast. Faðir minn var úti á
veiðum, og enginn þorði að
ónáða mömmu. Fóstra systur
minnar, Lala Bill, rauk þá inn
til Finch og hrópaði:
„Þessi drengur er alveg
ómögulegur. Ef þú gefur honum
ekki ráðningu skal ég gera það“.
Finch fór með mig inn í svefn-
herbergi, lagði mig á grúfu á
rúmið og lét höggin dynja á
þeim hluta líkamans, sem talinn
er tilvalinn til að berja hlýðni
inn í óþægðarorma.
Eg grenjaði lengi og sór þess
að ná mér niðri á Finch, með
því að láta bróður minn segja
föður mínum frá þessari með-
ferð. Um tetímann um kvöldið
frétti móðir mín alla söguna frá
Bertie og Mary, og ég var send-
ur til lierbergis Finch til að
biðja afsökunar á óþægð minni.
Þannig segir Finch söguna að
minsta kosti. Sjálfur verð ég að
HEIMILISRITIÐ
17