Heimilisritið - 01.09.1948, Qupperneq 23

um, að hann varð fórnarlamb
glettinna, brezkra skólastráka.
Dag nokkurn, við' hádegis-
verðinn í Frogmore, sneri Hua
máli sínu frá háfleygum skýr-
ingum á breytanleik óákveðna
greinisins í franskri tungu, að
ágæti franskrar matargerðar-
listar og dvaldi einkum við það,
hve mikið lostæti froskafætur
væru.
Þar sem við börnin höfðum
aldrei bragðað þá, datt okkur
fyrst í hug, að hann ætlaði að
fara að' segja okkur grínsögu.
En er hann hélt áfram máli
sínu varð okkur Ijós einlægni
hans, að það væri ekki nóg með,
að þessi leiðinlegi maður æti
froskafætur, heldur virtist hann
taka þá fram yfir annan mat.
Ég held að það hafi verið
Mary, sem fyrst kom til hugar
að gera sér mat úr þessu, en
mamma tók þátt í því líka.
Við fengum okkur þéttriðið
net og fötu, og lögðum af stað' á
froskaveiðar. En þar sem þetta
var um útungunartímann tókst
okkur ekki að ná í nema unga.
Við fórum sigri hrósandi með þá
inn í eldhús og létum matsvein-
inn steikja þá og bera á borð
fyrir frönskukennarann um
kvöldið.
Hua vissi auðvitað ekkert
um samsærið, og er þjónninn bar
réttinn fyrir frönskukennarann,
sá ég út undan mér að allir, sem
voru með í samsærinu, horfðu á
með hreinum englasvip af
ánægju.
Vitanlega hafði það aldrei
verið ætlun okkar að láta pró-
fessorinn borða froskaungana,
en áður en mamma gat komið
upp orði hafði hann ráðist á þá
með hníf og gaffli og stungið
bita upp í sig, með tilhlökkunar-
svip.
Mamma kallaði: „nei, nei!“
og stamaði, að þetta væri allt
saklaust gaman, og að' það hefði
ekki verið ætlast til að þessi
réttur yrði borðaður.
Mér fannst Hua sýna hreysti
með því að renna niður bitan-
um, sem hann hafði stungið upp
í sig, en það voru hatursfull
augu, sem hann renndi yfir
borðið. Hann reis á fætur,
hneigði sig fyrir móður minni,
og var í laginu eins og hagla-
byssa þegar hún er opnuð, en
rauk síðan á dyr.
Mamma deplaði augunum.
„Ég er hrædd um börn“, sagði
hún blíðlega, „að franskir mat-
menn geri greinarmun á froska-
fótum og froskaungum“.
I nœsta hefti lýsir hertog-
inn m. a. liinum þróttmikla
afa sínum, Edward VII.
HEIMILISRITIÐ
21