Heimilisritið - 01.09.1948, Page 30

sama skipi. Ljósadýrð Reykja-
víkur smádofnaði, þar til hún
hvarf með öllu inn í myrkrið og
ómælið.
KLETTAVÍK skartaði í vetr-
arskrúði sínu og snjóskaflarnir
teygðu sig til sjávar. Allt um-
hverfið var hvítt nema hvað
glytti í svarta reykháfa húsanna
í þorpinu. Einstaka bæir voru
fram með firðinum.
Báturinn lagðist að bryggj-
unni og Sigrún gekk heim til sín,
þar sem tekið var á móti henni
af ást og skilningi. Þorpsbúar
mændu forvitnisaugum á hana
og kerlingarnar stungu saman
nefjum. Það vissu engir nema
foreldrar Sigrúnar, hversvegna
hún var komin heim um miðjan
vetur. — Og sögurnar komust á
kreik ....
Hraðmæltar kjaftakerlingarn-
ar byrjuðu á því að segja hverri
annarri þá sögu, að hún Sigrún
litla hans Einars í Búð, hefði nú
verið rekin úr vistinni og send
af yfirvöldunum í Reykjavík,
heim til sín, vegna einhvers, sem
bezt var að tala sem minnst um.
Hann ætti nú annað skilið, bless-
aður karlinn hann Einar, en að
farið væri að bera út sögur um
það, þó að ein af dætrum hans
hefði lent í einhverju leiðinda-
máli fyrir sunnan. En það væri
nú samt betra að vara sig á
henni, hún væri ekki öll, sem hún
var séð.
Aður en langt um leið breytt-
ist saga þessi og varð á þá leið,
að systur hennar hefðu sent
hana heim, vegna þess að hún
hefði lifað einsog skepna og leg-
ið fyrir hvaða karlmanni sem
var. Já, það var nú meiri gribb-
an þessi stelpa; og hún var ekki
nema sautján ára. Hún byrjaði
svo sem fallega!
Janúar leið og febrúar einnig,
en þegar í byrjun marz varð það
lýðum ]jóst, hvað Sigrún hafði
haft upp úr krafsinu í Reykja-
vík. Hún var orðin kasólétt. Og
kerlingarnar fylltust heilagri
vandlætingu yfir þessari lasta-
fullu stelpugálu, sem hafði lagst
með hinum og þessum og lokum
látið einhvern ónafngreindan
ræfil og fyllibyttu úr Reykjavílc
gera sig ólétta. — Þannig náði
söguburðurinn hámarki sínu.
Sigrún tók þennan þvætting
mjög nærri sér. Hún gat ekki
skilið ánægju fólksins í því að
smjatta á lygum um aðra. Henni
var það óeiginlegt og hún var
yfirleitt fámál og talaði sízt af
öllu illa um náungann. Hún var
hrædd um að barnið myndi ein-
hverntíma verða fyrir barðinu á
þessum sögum, þegar það tæki
að stálpast. Alit hennar á mönn-
unum breyttist. Fram til þessa
hafði hún ekki orðið svo mjög
28
HEIMILISRITIÐ