Heimilisritið - 01.09.1948, Síða 31

vör við þann breyzkleika mann-
anna að aðhyllast hið illa í um-
tali um náungann. Hún hafði
aldrei verið þátttakandi í neinu
slíku. — Að lokum varð hún
eins og einangruð. —
Þegar hún gekk um hina einu
götu þorpsins, var horft á hana
úr öllum gluggum, einsog hún
væri eitthvert viðundur. Börnin
á götunni sátu á sér með að
hrópa á eftir henni og létu sér
nægja að gretta sig framan i
hana. Hún vissi hvað þau höfðu
heyrt heima hjá sér. Foreldrar
þeirra stúlkna, sem voru á henn-
ar reki, bönnuðu þeim að um-
gangast hana. Hún varð því ein-
manna og fálátari en hún hafði
nokkru sinni áður verið. Þannig
þrengdu þorpsbúar að henni og
á hverju kvöldi er hún háttaði
voru taugar hennar spenntar til
fulls, vegna þess að daglega kom
eitthvað fyrir, sem snerti tilfinn-
ingar hennar óþægilega.
Dagar og vikur liðu. Og áfram
hélt klukkan að tifa og stundirn-
ar að líða. Sigrún beið með
kvíðablandinni eftirvæntingu
þeirrar stundar, er hún skyldi
eiga barnið. Hún fann líf barns-
ins vakna hið innra með sér og
hún fylltist örvandi gleði við
það. — Annars var mikil ærusta
á heimilinu og hún vann myrkr-
anna á milli við að halda því
hreinu og þjóna yngri systkinum
sínum. Móðir hennar var tekin
að eldast og orðin vinnulúin.
í KLETTAVÍK var gömul
kerling, sem hafði annast ljós-
móðurstörfin fyrir þorpsbúa í
tæp þrjátíu ár. Hún var á sjö-
tugsaldri, skapstirð og einhver
illgjarnasta sögusmettan í þorp-
inu. Sigrúnu hryllti við að láta
hana taka á móti barninu, þar
sem hún vissi að kerlingin var
hinn mesti sóði.
Enn einu sinni kom vorið og
hestarnir gengu úr hárunum.
Náttúran vaknaði af vetrardval-
anum og snjóskriður urðu tíðar
í fjarðarbotninum. Uppþornaðir
lækir vöknuðu á ný og streymdu
vatnsmiklir niður fjallshlíðarnar
og rauðbrún jörðin kom í ljós
undan snjónum.
Sigrún vænti sín í lok maí-
mánaðar.
Kvöld nokkurt, viku áður en
hún átti að eiga barnið, gekk
hún niður að sjó. Hún átti ekk-
ert erindi, en henni fannst hún
verða að fara, hvernig sem á því
stóð; hún var einsog rekin þang-
að af duldu afli. Itún gekk hægt
í fjörusandinum. Hægur andvari
var úti og það var tekið að
skyggja. Öldurnar gjálfruðu
vinalega í flæðarmálinu og
teygðu sig upp eftir sandinum,
en náðu alltaf styttra og styttra;
það var útfall.
HEIMILISRITIÐ
29