Heimilisritið - 01.09.1948, Qupperneq 33

yfir Sigrúnu og hjálpaði til við
fæðinguna. Sigrún harkaði af sér
sársaukann svo sem hún gat.
Að lokum var allt afstaðið og
Sigrún féll í fastan svefn . .. Hún
vaknaði í afturelding. Enginn
var inni í herberginu. Hún kall-
aði veikum rómi á móður sína.
Enginn svaraði. Innan stundar
kom Ijósmóðirin inn. Sigrún,
sem var mjög máttfarin eftir
fæðinguna, spurði eftir barninu.
Kerlingin koma alveg að rúminu
og beygði sig niður að henni.
Rytjulegt hárið var ógreitt og
stóð í allar áttir, augun voru
blóðhlaupin. Um varir hennar
lék ógeðslegt glott. Sigrún heyrði
hana anda djúpt að sér og segja
með illgirnislegri röddu og fyrir-
litningarglampa í þrútnum aug-
unum:
Barnið, það fæddist andvana.
Hahaha, hló hún og hálf hljóp út
úr herberginu.
Sigrún lá eftir eins og stirðn-
uð. — Barnið dáið og kerlingin
hló. Þetta hlaut að hafa verið ó-
urleg synd. Og án þess að vita
hvers vegna, brosti hún og bros-
ið breikkaði og varð að vitfirr-
ingslegu flissi. Hún var flissandi
og talandi rugl við sjálfa sig,
þegar móðir hennar kom inn í
herbergið stuttu síðar.
ENDIR

Hryggileg mistök.
Eiginmaðurinn: „Við höfum nú verið gift í yfir þrjátíu ár, en þú hefur
aldrei búið til svona dásamlegt kaffi handa mér áður“.
Konan (afsíðis með sorgarsvip): „Skyldi ég virkilega liafa tekið af skakkri
könnu og gefið honum kaffið mitt?“
Tvennt ólíkt.
Forstjórinn (kemur fram úr einkaskrifstofu sinni): „En. kæra frú, bíðið
þér hérna eftir mér standandi! Hafið þér ekkert til að sitja á?“
Frúin: „Jú. sannarlega vantar mig það ekki. En ég hef engan stól“.
Engar ýkjur!
Kaupmaður: „Þessi postulínsvasi er yfir tvö þúsund ára gamall".
Milljónamæringur: „Hú, hú! Þér skuluð ekki bera slíkt á borð fyrir mig,
góði. Það er ekki nema 1948 núna“.
HEIMILISRITIÐ
31