Heimilisritið - 01.09.1948, Síða 36

hver svo sem hann var — grun-
aði ekki að hún hefði orðið hans
vör, og hýn stóð eitt augnablilc
kyrr fyrir framan skápinn til að
reyna að ná valdi á hugsunum
sínum.
Nú, er dyrnar voru lokaðar,
langaði hana mest til að opna
þær aftur, ýta kjólunum til hlið-
ar og sjá hverskonar maður
þetta væri. Kannske var hann
dauð'ur! Kannske kvaldist hann
einhver ósköp, andlitið væri allt
afskræmt og augun stæðu út úr
höfðinu!
Hún hafði ekki fyrr lokið
þessum hugsunum, er hún ásak-
aði sjálfa sig fyrir þessa fárán-
legu ímyndun og reyndi nú af
fremsta megni að íhuga þetta
rólega. Þá sá hún strax, að ekki
dugði að raula alltaf sama lagið,
það' gat vakið grun hins „inni-
Iokaða“. Hún varð að skipta um
lag.
Hún reyndi að hugsa upp eitt-
hvert lag, en hún gat ekki hugs-
að sér neitt, fyrr en henni datt
skyndilega í hng „Við siglum tvö
á sævardjúp“, og um leið var
sem hún heyrði feginsandvarp
innan úr skápnum.
Þetta andvarp veitti henni
styrk til að ná valdi yfir sjálfri
sér. Dauður maður gat ekki
andvarpað'.
Venjulegur þjófur var í henn-
ar augum ekki nándar nærri eins
hræðilegur og lík manni, sem ef
til vill væri myrtur.
En hvernig hafði hann komizt
inn, og hafði hann stolið ein-
hverju?
Fyrri spurningunni var auð-
svarað. Það var brunastigi fyr-
ir utan gluggann. Hver einasti
þjófur gat auðveldlega opnað
gluggann. Hvoi-t hann hefði stol-
ið einhverju, gat hún fljótlega
gengið úr skugga um. Hún raul-
aði rólega á með'an hún gekk að
snyrtiborði sínu og opnaði skart-
gripaskrínið, þar sem meðal
annars var geymt perluháls-
band, sem hún hafði erft eftir
ömmu sína.
Skartgripaskrínið var tómt.
Það var engum vafa bundið, að
skartgripir hennar lágu í vasa
þess manns, sem faldi sig inni
í klæðaskápnum.
Sonja var ekki ein þeirra
kvenna, sem gefst baráttulaust
upp fyrir réttindum sínum.
Hún hefði getað farið' út um
dyrnar og komizt í síma til að
hringja á lögregluna, en hún
vissi, að þá myndi þjófurinn
nota tækifærið til að flýja út
um gluggann og niður bruna-
stigann. Lögreglan kæmi þá að
engum notum.
Hún gat líka æpt á hjálp, en
þá myndi þjófurinn koma fram
úr fylgsni sínu, ráðast á hana
og flýja síðan.
34
HEIMILISRITIÐ