Heimilisritið - 01.09.1948, Síða 47

kvikindi, líkast skordýri, sem
aðeins grillti í gegnum óhrein-
indin. „Leggið eyrað við“, sagði
hann.
Frank gerði það'. Hann heyrði
hvíslandi rödd segja þessi orð:
„Luisiana Lási, Saratoga, fjórir
fimmtán. Luisiana Lási, Sara-
toga, fjórir fimmtán“, endurtek-
ið í sífellu.
„Hver sjálfur er nú þetta?“
sagði hann.
„Þetta er sú ekta Kumna-
norn. Mjög merkileg“.
„Mjög merkileg“, sagði Frank.
„En þrátt fyrir það langar mig
til að sjá hina. Ég tilbið fegurð“.
„Dálítill listamaður, he?“
sagði sá gamli. „Trúið mér, það,
sem yður vantar, er góð', alhliða,
greiðvikin andateg-und. Hér er
ein, til dæmis. Ég get mælt með
þessum litla náunga af eigin
raun. Hann er hagkvæmur.
Hann getur látið yður fá hvað
sem er“.
„Nú, ef svo er“, sagði Frank,
„hvers vegna hafið þér þá ekki
fengið yður höll, tígrisdýraskinn
og allt það“.
„Ég hafði það“, sagði gamli
maðúrinn. „Hann útvegaði mér
það. Já, þetta var fyrsta flaskan
mín. Allt hitt lét hann mig fá.
Fyrst átti ég höll, málverk,
marmara, þræla. Og, einnig tígr-
isdýraskinn. Ég lét hann setja
Kleópötru á eitt þeirra“.
„Hvernig leit hún út?“ hróp-
aði Frank.
„Agætlega“, sagði gamli mað-
urinn, „ef maður er gefinn fyrir
þessháttar. Ég varð leiður á því.
Ég hugsaði með mér, að það,
sem mig vantaði í raun og veru,
væri lítil búð með' allskonar hlut-
um í flöskum. Svo ég lét hann
útvega mér þetta. Hann lét mig
fá nornina. Hann lét mig fá
grimma náungann þarna. I einu
orði sagt, hann lét mig fá þetta
allt“.
„Og nú er hann þarna inni?“
sagði Frank.
„Já. Hann er þarna“, sagði
karl. „Hlustið á hann“.
Frank lagði eyrað við flösk-
una. Hann heyrði tautað í sárum
tón: „Hleypið mér út. Gerið það,
hleypið mér út. Gerið' það fyrir
mig, hleypið mér út. Ég skal gera
hvað sem er. llleypið mér út. Ég
er meinlaus. Bara allra snöggv-
ast. Gerið það. ...“
Frank leit á gamla manninn.
„Hann er þarna vissulega“, sagði
hann. „Hann er þarna“.
„Auðvitað er hann þarna“,
sagði karlinn. „Ég myndi ekki
fara að selja yður tóma flösku.
Hvað haldið þér að' ég sé? í raun-
ini \rildi ég alls ekki selja þenn-
an, af tilfinningaástæðum, en ég
er nú bújnn að eiga búðina í
nokkuð mörg ár, og þér eruð
fyrsti viðskiptavinurinn“.
HEIMILISRITIÐ
45