Heimilisritið - 01.09.1948, Síða 51

innihalda fegurstu stúlku í
heimi“.
„Öldungis rétt“, hrópaði
Frank. „Færið mér þá flösku
samstundis“.
Eftir fáeinar sekúndur stóð
flaskan fyrir framan hann. „Þér
megið' eiga frí síðdegis“, sagði
Frank við árann.
„Þakka yður fyrir“, sagði ár-
inn. „Ég ætla þá að heimsækja
fólkið mitt í Arabíu. Ég hef
ekki séð það langalengi“. Að
svo mæltu hneigði hann sig og
fór. Frank beindi athygli sinni
að flöskunni, og hann var ekki
seinn á sér að taka tappann úr
henni.
Ut kom sú fegursta stúlka, sem
með nokkrum ráðum er hægt að
ímynda sér. Kleópatra og þær
allar saman voru ekld annað' en
grýla og gilitrutt samanborið
við hana. „Hvar er ég?“ sagði
hún. „Hver er þessi fagra höll?
Hvað er ég að gera hér á tígris-
dýraskinni? Hver er þessi fríði,
ungi prins?“
„Það er ég“, hrópaði Frank
uppnuminn. „Það er ég“.
Síðdegið leið eins og andartak
í paradís. Áður en Frank vissi
af, var árinn kominn aftur,
reiðubúinn með kvöldverðinn.
Frank varð að borða með elsk-
unni sinni, því í þetta sinn var
það ást, sú rétta tegund. Þegar
árinn kom inn með réttina,
ranghvolfdi hann augunum við
svo fagurri sjón.
Frank var allur á iði af ein-
skærri ást, svo að hann hljóp út
í garðinn milli tveggja munn-
bita, til að tína rósir handa elsk-
unni. Árinn kom á meðan og
hellti í glasið hennar og hvíslaði
um leið: „Ég veit ekki, hvort þér
munið eftir mér, ég var í næstu
flösku við yður. Ég hef oft dáðst
að fegurð yðar gegnum glerið“.
„Jú, jú“, sagði hún. „Ég man
ágætlega eftir yður“.
í sömu andrá kom Frank inn.
Árinn fékk ekki sagt fleira, en
hann var á sveimi um stofuna,
■ þandi brjóstið og hnyklaði svera
vöðvana. „Þér þurfið ekki að
. óttast hann“, sagði Frank.
„Hann er bara ári. Látum hann
eiga sig. Segið mér, elskið þér
mig í raun og veru?“
„Auðvitað geri ég það“, sagði
hún dálítið annars hugar.
„Jæja, segið það þá. Því segið
þér það ekki?“
„Ég hef sagt það“, sagði hún.
„Auð'vitað geri ég það. Er það
ekki að segja það?“
Þetta daufa svar dró úr gleði
Franks, eins og þegar ský hylur
sólu. Efinn gerði vart við sig í
huga hans.
„Hvað eruð þér að hugsa
um?“ spurði hann.
„Ég veit ekki“, svaraði hún.
„Jæja, en þér ættuð að vita
HEIMILISRITIÐ
49