Heimilisritið - 01.09.1948, Blaðsíða 54

hafa eiginmennirnir óvéfengjan-
legar sannanir fyrir sakleysi
* «
smu .
Poirot sagði lágt:
„A, svo þér hafið veitt því eft-
irtekt“.
IV.
„ÞAÐ GIiEÐUR mig að sjá
yður, Poirot. Gjörið svo vel að
koma inn. Eg þurfti einmitt að
hitta yður“.
Lögreglustjórinn rétti vind-
lingaveski að Poirot.
„Eg er í þann veginn að taka
ákvörðun í þessu máli, en ég
vildi samt heyra álit yðar, áð'ur
en ég tæki fuhnaðar ákvörðun“.
„Já, kæri vinur, segið þér frá“,
sagði Poirot.
„Ég hef ákveðið að fá Scot-
land Yard málið í hendur. Að
mínu áliti er eitursmygl eitt aðal
atriðið í þessu máli. Mér virðist
auð'sætt, að Pixy-hellirinn hafi
verið samkomustaður smyglar-
anna“.
Poirot kinkaði kolli.
„Ég er á sama máli“.
„Ágætt. Ég þvkist vita, með
nokkurri vissu, hver höfuðpaur-
inn er. Horace Blatt“.
„Ég get samsinnt því“, sagði
Poirot.
„Blatt fór iðulega út að sigla
á báti sínum; oftast einn. Hann
notaði áberandi segl, rauð að lit,
en ég hef komizt að því, að hann
á.tti líka hvít segl, sem hann kom
fyrir á afviknum stað. Ég geng
út frá því, að hann hafi siglt út
á bátnum á ákveðnum degi, til
þess að mæta öðrum bát og taka
við varningnum. Hann hefur síð-
an siglt upp að landi við Pixy
Cove, þegar honum þótti hent-
ugast, komið eitrinu fyrir á syll-
unni í hellinum, og þar liggur
það, þar til réttur aðili vitjar
þess“.
„Þér munið sjálfsagt eftir
því“, sagði Poirot, „að daginn,
sem morðið var framið, komu
maður og kona í gistihúsið og
báðu um mat. Maður gæti hugs-
að sér að eitrið væri nálgast á
eftirfarandi hátt: Einhverjir
dvalargestir frá St. Loo, eða frá
gistihúsi á heiðinni, koma hér vf-
ir á eyna. Biðja um mat. Labba
svolítið um, áður en þau borða.
Ekkert er hægara en að skjótast
niður í fiöruna, ná í eitrið. koma
bví fyrir í góðri smátösku og
halda svo heim í gistihúsið. Það
er ekkert athugavert, þótt þau
komi nokkrum mínútum of seint
í matinn, af þessari göngu“.
„Já. betta er allt hugsanlegt“,
sagði Weston. — „Annars svíf-
ast beir einskis, þessir smyglar-
ar. Ef einhver kæmist, af tilvilj-
un, að starfsemi þeirra, myndu
þeir ekki hika við að ryðia hon-
um eða henni úr vegi. Ég álít
að þar sé rétta skýringin á dauð'a
Arlenu Marshalls".
52
HEEVrrLISRITIÐ