Heimilisritið - 01.11.1948, Qupperneq 20

—- Nei, það er ekkert fjör í
þessu. Náðu heldur í harmóniku-
mússikk.
Garðyrkjumaðurinn ók sér ó-
lundarlega, en frúin virti hann
ekki svars. Hún gekk til lians
með dreymandi augnaráð'i.
— Svona tæra og unaðslega
músík liefur enginn samið, nema
Tschaikovvsky. Eg elska Tschai-
kovvsky!
— Sjækoskí, hver er það? Ut-
lendingur? Eg þóttist vita, að ég
væri ekki sá eini. — Nei, telpa
mín, — þegar ég gamna mér við
kvenmann, þá geri ég það í al-
vöru. Ég vil ekki að stelpur, sem
ég er með, séu að sleikja aðra
karlmenn. Þá lýsi ég frati á þær
í hvelli.
Þau voru ónáðuð með því, að
dyrabjöllunni var hringt ákaft
og lengi. Frúin bliknaði.
— Þér verðið að fara! Farið
þér bakdyramegin, og gangið
hægt um. Það má enginn vita,
að þér hafið verið hér!
Hún reyndi að lempa hann á
undan sér fram að dyrunum. En
hann fór sér hægt, drap rólega í
vindlingnum, tók upp neftó-
baksdósirnar og tróð vænum
skammti í neðri vörina. Frúin
horfði á hann með hryllingi.
Hvað hafði hún eiginlega verið
að hugsa? Henni létti, þegar
dyrnar lokuðust að baki hans.
En ennþá eimdi eftir af svita-
lykt í stofunni og á þykku, aust-
urlenzku gólfteppinu voru
nokkrar moldarklessur.
Frúin stóð hreyfingarlaus og
starði fram fyrir sig lífsþreytt-
um, tómlegum augum, sem ekki
virtust eiga sér neina von fram-
ar.
Dyrabjöllunni var hringt á
nýjan leik. Ilún gekk hægt út í
forstofuna til að opna.
HANN VINNUR í garðinum
hjá Lövik forstjóra frá klukkan
sjö á morgnana til klukkan fimm
á daginn. En það stendur aldrei
neinn bak við gluggatjöldin.
Öðru hverju heyrir hann leikið
á píanó í húsinu. Það eru skrítn-
ir, dapurlegir tónar, sem allt í
einu geta orðið að þrumuveðri.
Honum finnast tónarnir skrítn-
ir. Það er frúin, sem leikur á
píanóið, og honum hefur oft
dottið í hug, að henni muni ekki
líða sem bezt. Hún er að minnsta
kosti ólík flestum, sem hann hef-
ur kynnzt.
Lína er indæl, en það er eins
og hann sakni einhvers. Hann
veit ekki sjálfur, hvað það er,
sem hann saknar, nema að það
stendur í einhverju sambandi
við þessa undarlegu píanótóna.
Hann laumast oft til að gjóa
augunum upp í franska glugg-
ann. — En það gerist aldrei
neitt. ENMR
18
HEIMILISRITIÐ