Heimilisritið - 01.11.1948, Qupperneq 32

brandur fyrir úti-eldhúsdyrum
frúarinnar, ekki satt? Þar eð
William Clarke hefur heldur
aldrei átt lykil að íbúð frænku
sinnar fæ ég ekki annað séð, en
að sakleysi hans sé sannað, ef
hægt er að slá því föstu, að' frú
Warren liafi dáið áður en rukk-
arinn fór, um klukkan níu. Þá
fór hann nefnilega, og á sama
tíma, ef til vill einni eða tveim-
ur mínútum áður, stappaði ég í
góljið og þá losnaði ofurlítil múr-
húð frá loftinu, sem var verið að
gera við, og féll niður í andlitið
á líkinu! Þér vitið', að það var
þar, herra minn! Að frú Warren
var dáin á þessari stundu, er
sannað með því, að hún liefur
ekki reynt að strjúka framan úr
sér mylsnuna, eins og sérhver lif-
andi manneskja/ hefði gert. Eg
skal segja yður, hvernig morðið
hefur atvikast:
Flækingurinn hefur séð hana
taka við peningum í bankanum
og hefur veitt henni eftirför. Þar
eð ofninn hennar reykir illilega,
hefur hún opnað gluggann. í
sama bili hringir frændi hennar
dyrabjöllunni. Flækingurinn
grípur tækifærið, klifrar upp í
gluggann og inn í stofuna, þar
sem hann felur sig þangað' til
hún kemur til að ganga frá pen-
ingunum. Hún sér hann, en
hann grípur fyrir kverkar henni,
svo hún æpi ekki, og kyrkir
hana. Hann lokar svo gluggan-
um, og þegar rukkarinn er far-
inn, flýr hann. Finnið jlæking-
inn, og þér liajið jundið morð-
ingja jrú Warrens!“
„Og saga William Clarkes um
skógarförina og allt það?“ skaut
lögreglumaðurinn inn í.
„Kemur þessu rtiáli ekki við.
Hann á auðvitað sín einkamál
eins og ég og þér og má dvelja
nótt úti í skógi ef honum sýnist
svo. Finnið flækinginn — það er
yðar verk!“
Hann var liandtekinn nokkr-
um dögum síðar og játað'i. Allt
hafði atvikast eins og prófessor-
inn hafði sagt. Það var talað um
þetta í bænum í einn eða tvo
daga — og síðan kom annað um-
ræðuefni: Brúðkaup William
Clarkes og ungfrú Hart!
Það var líka öllu ánægjulegra
umræðuefni!

Upp — og niður.
Frú Olafía: „Nú liefur Sigurður Jónsson þurft að flytja með fjölskylduna
upp í þakhœð á Grettisgötunni".
Frú Jónína: „Drottinn minn — eru þau komin svona langt niður?“
30
HEIMILISRITIÐ