Heimilisritið - 01.11.1948, Page 55

Smásaga eítir ERSKINE CALDWELL, höf-
und skáldsögunnar „Dagslátta drottins"
JONSMESSUHITZ
HINN MIÐALDRA Ben
Hackett og vagnhestamir Crom-
well og Júlía, voru að hamast við
að koma heyinu í hlöðu eins og
um lífið væri að tefla, þegar
þrumuveðrið brast á yfir hæða-
drögunum í austri. Ben hafði
átt von á því, þar sem þrumurn-
ar höfðu dunið upp og niður með
fljótinu allan morguninn, en Ben
kærði sig ekki um að láta svnda-
flóðið skella yfir, fyrr en hann
hefði komið heyinu undir þak,
og þegar syndaflóðið var um
garð gengið, hefði hann verið til
í að drepa mann. Ben hafði verið
lieitur og sveittur áður en hryðj-
an skall á, og nú var hann reið-
ur. Regnið kældi hann og dró
dálítið úr bræðinni, en hann
bölvaði samt ennþá yfir þrumu-
veðrinu, sem hafði spillt fyrsta
heyfeng hans.
Skúrinni var nú lokið og sólin
skein aftur lieitar en nokkru
sinni, en engu að síður varð hann
að fleygja af vagninum hey-
hlassinu, sem hann var að enda
við að hlaða á hann. Sveittur og
bölvandi ruddi hann af vagnin-
um og rak Cromwell og Júlíu
þvert yfir engið út á akurbraut-
ina. Ben tróð í pípuna og klifr-
aðist upp í vagninn. Með hljóð-
um, sem helzt minntu á gaggið í
hænu með nýskriðinn ungahóp,
ók Ben í áttina til þjóðvegarins.
Sólin var hátt á lofti og aftur
var sterkjuhiti. En heyið var
vott. Fjandinn hirði það allt
saman!
„Ef Drottinn kann tökin á því
að hirða hey í svona veðri, þá
ætti hann að ómaka sig niður og
hirða það sjálfur, herra trúr“,
sagði Ben við Cromwell og
Júlíu.
Cromwell sló taglinu upp í
HEIMILISRITIÐ
53