Læknablaðið - 15.10.1994, Blaðsíða 35

LÆKNABLAÐIÐ 1994; 80
381
Sérhæfð endurlífgun utan spítala á
Reykjavíkursvæðinu 1987-1990
Gríma Huld Blængsdóttir, Gestur Þorgeirsson
Blængsdóttir GH, Þorgeirsson G
Advanced cardiac life support outside the hospital in
Reykjavík and the surrounding area 1987-1990
Læknablaðið 1994; 80: 381-6
Tlie purpose of this study was to evaluate the results
of advanced cardiac life support (ACLS) performed
by the crew of the emergency ambulance in Reykja-
vík and surrounding area from 1987 to 1990 and
compare these with results of previous studies. Dur-
ing these four years the crew of the emergency am-
bulance attempted resuscitation in 195 patients with
cardiac arrest. Sixty-four (33%) patients were ad-
mitted to the CCU and ICU and 31 (16%) survived
to be discharged from the hospital. Asystole was the
most common initial arrhythmia, seen in 92 (47%)
patients, ventricular fibrillation in 77 (40%) and
ventricuiar tachycardia in four (2%). Other arrhyth-
mias, such as electromechanical dissociation and
agonal rhythm were seen in 22 cases (11%).
Of those 31, who survived the attack, ventricular
fibrillation was by far the most common arrhythmia
seen in 23 patients, two had ventricular tachycardia
and six asystole on the first rhythm strip. The mean
response time of the emergency ambulance was 4.6
minutes, but 4.1 minute when the patient survived
the attack.
In this study there were relatively more patients with
asystole and more cases happened at home than was
the case in 1982 to 1986 when the emergency ambu-
lance was not operated during nights or on Sundays
and holidays. Witnesses to cardiac arrest are not
present nearly as often at home and the results of
ACLS at home are also not as good as of ACLS
elsewhere. No significant difference is between the
main results of this study and the first study of ACLS
in the prehospital setting in Reykjavík (1).
Frá lyflækningadeild Borgarspítalans. Fyrirspurnir, bréfa-
skipti: Gestur Þorgeirsson, lyflækningadeild Borgarspítal-
ans, 108 Reykjavík.
Ágrip
Tilgangur þessarar rannsóknar var að meta
árangur af sérhæfðri endurlífgun (advanced
cardiac life support, ACLS) sent beitt var utan
spítala af áhöfn neyðarbílsins í Reykjavík á
árunum 1987-1990 og bera santan við niður-
stöður fyrri rannsókna. Á þessu tímabili sinnti
áhöfn neyðarbílsins 195 sjúklingum sem höfðu
farið í hjarta- og öndunarstöðvun. Sextíu og
fjórir (33%) sjúklingar voru innlagðir á hjarta-
eða gjörgæsludeildir og 31 (16%) lifði áfallið af
og útskrifaðist af sjúkrahúsinu. Rafleysa (as-
ystole) var sú hjartsláttartruflun sem oftast sást
á fyrsta rafriti úr hjartarafsjá eða í 92 (47%)
tilfellum, sleglatif (fibrillatio ventriculorum) í
77 (40%) tilvikum og sleglahraðtaktur
(tachycardia ventriculorum) hjá fjórum (2%).
Aðrar truflanir svo sem samdráttarleysa (el-
ectromechanical dissociation) og hægataktur
(agonal taktur) sást í 22 tilfellum (11%).
Af þeim 31 sem lifðu áfallið af höfðu lang-
flestir sleglatif eða 23, sleglahraðtakt höfðu
tveir og sex höfðu rafleysu á upphafsriti.
Meðalútkallstími neyðarbílsins var 4,6 mín-
útur á tímabilinu en 4,1 nn'núta í þeim tilvikum
þegar sjúklingur lifði áfallið af. Hlutfallslega
eru fleiri sjúklingar með rafleysu og fleiri til-
felli verða í heimahúsi en raunin var á fyrstu
starfsárum bílsins sem líklega má rekja til þess
að bíllinn starfar nú allan sólarhringinn alla
daga ársins. Vitni að hjarta- og öndunarstöðv-
un eru mun sjaldnar til staðar í heimahúsum og
árangur af endurlífgun í heimahúsi er einnig
lakari en af endurlífgun annars staðar. Enginn
marktækur munur er á meginniðurstöðum
þessarar rannsóknar og fyrstu rannsóknar á
starfsemi neyðarbílsins (1).
Inngangur
Allt frá 1982 hefur þjónusta neyðarbílsins
verið tiltæk á Stór-Reykjavíkursvæðinu (íbúa-
fjöldi um það bil 125.000). í áhöfn neyðarbíls-