Læknablaðið : fylgirit - 01.09.1978, Qupperneq 54

þörf, en yfirleitt voru um þaö bil tveir þriðju fituvefsþykktarinnar látnir fylgja
húöinni og stundum vefurinn allur. Sé djúpt fariÖ, þarf aÖ gæta þess, aÖ skadda
ekki taugar til fingra (slrstaklega n.vol.rad.dig.il). í engu tilfelli var hlut-
fallié milli lengdar og breiddar flipans meira en tveir á móti einum og fór því
aldrei fram að þeim hættumörkum, sem almennt eru talin gilda um flipa á þessum staö.
Sá hluti flipans, sem ætlaö var aö koma í staö naglbeðsins ofan á kjúkubeininu, var
hafður án undirhúðarfitu.
Tekin var síðan húöbót af fullri þykkt úr olnbogabótinni og sáriö eftir flipann
þakið með henni (mynd 4). Sáriö í olnbogabótinni var saumað saman. Að þessu búnu
var fingurinn felldur aö flipanum og hann saumaður aö sárköntunum á fingrinum;
bæöi naglbeðskantinum aö framan og húököntum. Flipinn var saumaður langleiöina
niður með hliðum fingurstúfsins, eöa svo langt sem hægt var, án þess að valda togi
á flipanum, sem truflað gæti blóðrásina (mynd 5). Með þessu móti varð óverulegur
sárflötur eftir opinn. Fingrinum var síðan haldið í hæfilegum skorðum, meö nokkrum
slaka í öllum liðum, með svampfóðraðri álspelku, sem fest var ofan úlnliðs með
gipshring. Lófinn undir fingrinum var fylltur vel með grisju, meðal annars til
þess að fá nokkurn þrýsting á aðfluttu húðbótina og hendin var síðan lokuð inni í
boxhanzka-umbúðum til frekara öryggis gegn hnjaski.
Gefið var Penicillin í ígerðarfyrirbyggjandi skyni í vikutíma eftir frumaðgerðina.
Sjúklingamir komu yfirleitt tvívegis á göngudeildina til umbúðaskiptinga milli
aðgerðaráfanga. í engu tilviki komu fram ígerðareinkenni í sárunum og fullnægjandi
blóðráðs reyndist í öllum flipunum.
Eftir um það bil 16-18 daga var fingurinn síðan losaður úr lófanum og aðflutta
vefnum hagrætt eftir þörfum á fingurgómnum og sárinu þar lokað með nokkrum saumum
(mynd 6). Gæta þurfti þess, að taka flipann sundur fremmr ofarlega, til þess að
hann nægði til góðrar fyllingar gómsins. Vandkvæðalaust reyndist að sauma saman
sárið, sem eftir varð í lófanum.
Um það bil átta dögum eftir seinni aðgerðina voru síðustu saumar fjarlægðir úr
fingri og lófa og lauk þar með meðferðinni.
Árangur
Allir sjúklingarnir voru skoðaðir með tilliti til árangurs af meðferðinni, er liðið
var frá 9 mánuðum og upp í 5 1/2 ár frá aðgerðinni (tafla 1). Margir þættir voru
kannaðir, er vörðuðu árangurinn og eru þeir tíundaðir hér, er helzt skiptu máli.
Sjúklingar og/eða aðstandendur þeirra voru fyrst að því spurðir hvaða kvartanir
um árangur þeir hefðu fram að færa. Með þessu móti voru talin fást fram þau
oþægindi, bundin áverkanum, er háðu sjúklingi helzt.
Hjá sjúklingum á barnsaldri eða unglingsaldri, komu fram mjög óljósar kvartanir
um væg eða sennileg eymsli á góm í fjórum tilvikum og kulvísi á fingri í tveimur
tilvikum. Einn sjúklingur nefndi, að óþægilegt væri að klippa nöglina á fingrinum.
Kvartanir hinna fullorðnu voru mun ákveðnari. Annar kvartaði um bagalega viðkvæmni
í lófa, þar sem flipinn hafði verið tekinn, en hinn um verulega kulvísi á fingrinum
og nokkra viðkvæmni í lófanum.
Nánar var síðan spurt um þau óþægindi, er fyrirfram var helzt að vænta, þ.e. kulvísi
og viðkvasmni eða eymsli á fingurgómi og í lófa. Spurt var einnig um óþægindi frá
nögl og olnbogaöri og loks áhrif áverkans á notkun fingurs og/eða handar.
Þegar spurt var gagngert um einkenni, kom fram, að hjá fjórum voru fingur óeðlilega
kulvisir. Hja níu voru fingurgómamir aumir, þegar fingurinn rakst í eitthvað.
Með^leiðandi spurningum kom auk þess fram, að einn sjúkl. (nr. 7), kvaðst hafa
skrýtna tilfinningu við lltta snertingu á lófaörinu, en annað benti ekki til við-
52