Læknablaðið : fylgirit - 01.09.1978, Qupperneq 58

Haldið hefur verið fram, að 14 dagar séu alltaf nægilega langur tími milli aðgerðar-
áfanga og mun það rétt vera. í öllum tilfellum var blóðrás í gómbótinni mjög
ríkuleg, þegar hún var losuð frá lófanum og því líklegt, að stytta hefði mátt
tímann milli áfanganna niður í tvær vikur hjá öllum sjúklingunum.
Við þessa könnun er það ef til vill athyglisverðast, að óeðlilegrar viðkvænni í
lófa gætti aðeins hjá þremur barnanna og þessi viðkvcanni var mjög veigalítil og
hindraði á engan hátt notkun handarinnar. Hjá báðum hinum fullorðnu var þessi
viðkvænni hins vegar bagaleg. Enginn hefur tjáð sig um, hvað veldur viðkvænninni.
Tveir höfundar telja sig geta komizt hjá þessum fylgikvilla, að minnsta kosti að
mestu, með því að loka lófasárinu annars vegar með hverfiflipa (13) og hins vegar
með H-flipa (19), það er, engin húð er flutt í lófann. Loks telur einn sig fá
einkennalausan lófa með því að láta sárið eftir lófaflipann gróa upp af sjálfu
sér (17). Þar áttu eingöngu börn í hlut og var sárið um það bil tvo mánuði að
gróa. Könnun sú, sem her hefur verið §erð, bendir til þess, að áhættulaust sé
á þessu^aldursskeiði að flytja húð í lófann, þannig að hann grói á sama tíma og
fingurgómurinn.
Þetta mun í fyrsta sinn, sem kannaður er árangur af lófaflipameðferð til góm-
fyllingar hjá börnum. NÚ um sinn hefur verið horfið frá þessari aðferð og fingur-
inn þess í stað látinn gróa upp án aðgerðar. Gefur þetta tækifæri til þess, að
bera síðar saman árangur þessara aðferða.
Afornað er að skoða sjúklinganna með lófaflipann síðar og kanna þá meðal annars vöxt
gómbótarinnar og hvort líkur bendi til þess, að hún dragi úr náttúrlegri endur-
vaxtartilhneigingu gómsins. Athuga á nánar tilfinningu í aðflutta vefnum á gómnum,
þegar börnin eru orðin eldri og færari um að tjá sig. Þá er fyrirhugað að kanna,
hvort viðkvænni í lófanum helzt, þar sem hennar gætir nú og gefa auk þess gaum,
hversu kulvísi á fingrunum endist lengi.
Niðurstaða
Með flipa úr lófa er hægt að fylla betur meiri háttar vefjatap frá fingurgóm og
naglbeð en með öðrum aðferðum.
Hjá börnum verður útlit og starfhæfni handarinnar gott og fylgikvillahætta er þar
nær engin. Enn er ókannað, hvort hliðstatóur árangur fæst hjá börnunum án aðgerðar.
Hjá fullorðnum skilar aðferðin góðum útlitsárangri og líklega betri en aðrar
aðferðir, þar eð tökustaður húðarinnar er alla jafna lítt áberandi.
Sá annmrki fylgir aðferðinni hjá fullorðnum, að þar kemur fyrir bagaleg viðkvaanni
á tökustað í lófanum og hætrta kann að vera á stirðleika í fingurliðum.
Summary
Sixteen patients with tactile pad and nail bed avulsion injuries in 18 fingers,
were treated with palnar flap technic.
In this series there were fourteen children with 16 injured fingers, and two adults.
The functional and cosmetic results are presented. The cosmetic result was good
or excellent in all cases. The functional result was likewise good or excellent in
the children, but in contrast there was botherscme hypersensitivity of the donor-
place in the paLm of the adult patients. Apparantly there have never before been
published series on the result of this treatment in children.
A comparative study is planned with the results of nonoperative treatment of similar
fingertip injuries in children, where the injury is supposed to heal with
spontaneous regeneration of the fingerpulp and nailbed.
56