Stefnir: tímarit um þjóðmál og fleira. - 01.10.1929, Qupperneq 87

KVIKSETTUR.
eftir Arnold Bennett.
[Enoch Arnold Bennett er fæddur árið 1867 og er einn af þekktari skáldsagna-
höfundum Breta. Varð hann frægastur fyrir sögur sínar frá Staffordshire, er þóttu
minna á ýmsa af beztu rithöfundum Frakka. í sögu þeirri, sem hér hefst,
sameinar hann með mikilli snilld það æfintýralega og raunverulega. Þess má geta
til huggunar þeim, sem óttast fyrirsögnina, að hér er alls ekki um venjulega >kvik-
setning. að ræða. Það er alit miklu æfintýr/flegra en svo].
1. KAPÍTULI.
Mórauði sloppurinn.
Eins og allir þekkja, er jörðin
hallfleytt við braut sína, og stafa
af því margir hlutir. Þessi halli
jarðarmöndulsins er orsök þess,
hve misskift er gæðum á hnett-
inum og á því mikinn þátt í allri
rás sögunnar. Og af þessum halla
stafar það, að stundum er sumar
og stundum vetur í Lundúnaborg.
Og nú hafði þessi snarkringla
snúið sinni beztu ásjónu frá sólu,
og því var nótt í Selwood Terrace,
Suður-Kensington. í húsinu nr. 91
voru þó tvö ljós, annað uppi og
hitt niðri, að streytast við að sýna
vald mannsins yfir náttúrunni.
Húsið nr. 91 var eitt af þúsund-
um húsa, allra eins, í endalausri
röð. Það var ljótt ásýndum, hafði
eldhús í kjallara, óteljandi stiga
/
og öll upphugsanleg óþægindi. Og
nú stóð það þarna, stromparnir
mændu til himins, og beið þess
dóms, sem ganga mun yfir öll
þessi vondu hús í Lundúnaborg.
Þegar inn var komið streymdi
móti manni þessi ótugtarlega lykt,
sem sezt að í þeim húsum, sem eru
oftast tóm og þó aldrei alveg
óbygð. Af tólf herbergjum var
búið í tveim. Eldhúsið í kjall-
aranum var dimt eins og dauðs
manns gröf. íbúðarhergin voru
hvort upp af öðru, og streyttust
í líf og blóð móti því, að vera
gleypt af hinum 10, sem stóðu
auð. Stattu í anddyrinu og finndu
lyktina af loftinu.
Það sem mest bar á í öðru
íbúðarherberginu var sloppur,
undarlega mórauður, eða grá-mó-
brúnn. Hann var gegnumstunginn