Stefnir: tímarit um þjóðmál og fleira. - 01.10.1929, Blaðsíða 30

KARLAR
Dicker
SEM
KUNNA
PAÐ.
EGAR ég var bryti á gamla
Numanic var Stoney Barton
oft með okkur yfir hafið. Hann
var einhver slingasti spilaþjóf-
ur, sem ég hefi kynst. Hann var
altaf einn. Hann vildi ekki vei-a
í neinum af þessum bófafélögum,
sem leika lausum hala á höfun-
um. Hann bara settist niður, með
hvaða mönnum, sem vera vildi,
og rakaði af þeim fénu. Ekkert
félag, engin hjálp. Hann spilaði
oftast bridge, og það var nú ein-
hvern veginn svona, að hann lenti
oftast með stórríkum mönnum,
og fæsta grunaði neitt. Mótspil-
arinn græddi náttúrlega líka, og
það var ekki nema kostur.
Enginn fjárdráttur getur verið
auðveldari en þessi, ef menn
bara kunna listina. Það er það
skrítna við þá, sem spila bridge,
að þá vantar altaf fjórða mann,
og ef það eru auðmenn, sem í
hlut eiga, og þeir þykjast geta
nokkuð, þá hafa þeir altaf gam-
an af að ná í einhvern með í
hópinn, sem þeir halda að sé
minni maður en þeir, og þeir halda
að finni til tapsins.