Stefnir: tímarit um þjóðmál og fleira. - 01.10.1929, Qupperneq 73

Stefnir]
167
Pra Alþingi 1929.
skera úr. 1 síðustu vinnudeilu
fóru forgörðum fyrir þessu litla
og fátæka þjóðfélagi miljónir
króna. Dýrustu og arðmestu
veiðitækin stóðu ónotuð, og þús-
undir hraustra manna urðu að
ganga iðjulausir, þó að örbyrgð
væri fyrir dyrum.
Frumvarpið gengur út á það, að
reyna að afstýra svona voða. 1
því var farið fram á, að
1. Þegar aðiljar geta ekki
komið sér saman og
2. Þegar allar tilraunir sátta-
semjara ríkisins reynast árang-
urslausar,
þá skuli, áður en voðinn dynur
yfir, láta óvilhalla menn fá
allar upplýsingar í hendur,
munnlegar og skriflegar, og
segja þeir svo, hvað þeir telji
sanngjarnast í málinu.
Og svo mikið traust er hér
sýnt sanngirni og almenningáliti,
að engin viðurlög eru sett, ekkert
orð um þvingun.
Var ekki von að sósíalistar trylt-
ist? Var ekki von að rauði endinn
á Framsókn yrði hvítglóandi?
l
I
)
Gagnið að frumvarpinu.
Gagnið að þessu frumvarpi, ef
að lögum yrði, liggur í augum
uppi:
1. Það er ávalt mjög mikils
virði, og oft svo að úrslitum veld-
ur, að fá frest, þegar í deilur
slær. Sagt hefir verið af vitrum
mönnum, að það myndi koma í
veg fyrir allan þorra stríða þjóða
milli, ef hægt væri að sjá um,
að góðir menn af báðum þjóðum
gæti talast við í næði áður en ó-
friður væri hafinn. Það er fátið
og ofboðið, æsingarnar og fljót-
ræðið, sem oft hleypir öllu í bál.
Frestunin ein á verkbanni af
hálfu atvinnurekanda og verk-
falli af hálfu verkamanna, sem
felst í frumvarpinu, er því mjög
mikils virði til þess að skirra
vandræðum.
2. Almenningsálitið er mikill
kraftur í öllum vinnudeilum. En
eins og til hefir hagað, hefir al-
menningsálitið hlotið að vera
á reiki, þar sem ekkert hefir
heyrst nema frá aðiljum sjálfum
og þar oftast æði langt í milli
Vonandi tækist aldrei svo illa
með vinnudóminn, að hann yrði
ekki leiðbeining almenningsálit-
inu, og sennilega oftast svo,
að hvorugum aðilja myndi tjá að
ætla sér að standa á móti.
3. Dómsúrskurður vinnudóms
yrði þörf leiðbeining fjrrir aðilja
sjálfa, og er það ef til vill sterk-
asta röksemdin með honum.
Framhald á bls. 169.