Nýtt Helgafell - 01.12.1958, Síða 19

SÍÐDEGISSTUND í UNNSKIPTINGASTOFUNNI
105
freyðandi kjaftæði, sem hún byrlar fólki. Hér
gæti spíritisminn komið kirkjunni til hjálpar
sem fræðslugrein, og er að því leyti miklu
betri en þetta undirstöðulausa trúargjálfur.
Spíritisminn getur fært mönnum rök og jafn-
vel sannanir fyrir framhaldslífi og gefið fólki
nokkrar bendingar um það, hvernig því lífi er
hagað. Og hann getur gefið skýringar á sam-
henginu milli þess lífs og jarðlífsins.
— Þú talaðir áðan um frægðina, Þórbergur.
Byrjaðir þú ekki að skrifa til að verða frægur?
— Nei, það gerði ég ekki. Það var svo
h'till ákafinn í mér að verða frægur, að ég
skrifaði enga bók í sjö ár eftir að ég lauk við
Bréf til Láru. Hafði enga löngun til þess. Ég
skrifaði fáeinar blaðagreinar á þessum árum,
sem komu yfir mig eins og steypa. Og ekkert
annað. Allan fyrri partinn af Bréfi til Láru
skrifaði ég til að skemmta Láru. Hitt skrifaði
ég til að breyta þjóðskipulaginu. Annað vakti
ekki fyrir mér. Að vísu lét ég fara með nokkr-
ar skemmtilegar setningar, en aðeins í því
skyni, að bókin seldist. Auðvitað hafði ég
dálítið gaman af að skrifa þetta, alveg eins
og unglingar hafa gaman af að steypa sér
kollskít eða hoppa sem lengst á einum fæti.
Það er einkennilegt, að íþróttamenn skuli
ekki hafa tekið það inn í sitt kerfi að stökkva
á einum fæti. Það gæti þó verið gagnlegt, ef
maður fótbrotnaði á öðrum fæti einn á ferð
úti á víðavangi. Þá gæti hann stokkið á hin-
um til byggða, ef hann væri nógu vel trener-
aður hjá Benna Waage. Þess vegna virðist
mér þetta vera gagnleg íþrótt. Þetta hef ég
sagt Benna Waage, en hann botnaði ekkert
í því. Þeir eru alltaf með sportlæti, sem eng-
um koma að gagni í lífinu, eins og kringlu-
kast og þrístökk. Stangarstökk gat verið gagn-
legt í gamla daga, þegar menn urðu að
stökkva vfir ár og læki á stöngum, en nú er
það alveg orðið úrelt, því nú er þetta allt far-
ið í bílum og flugvélum. — Ég hef stundað
íþróttir í 44 ár, þ. e. a. s. Möllersæfingar og
böð í sjó og vötnum. Framan af iðkaði ég
líka dálítið hlaup og nokkuð lengi reyndi ég
að marsjera eins hart og franski landherinn.
En mér tókst það aldrei. Ég var þá líka orð-
inn fullorðinn. Það var á síðari stríðsárunum.
Fyrir nokkrum árum færði ég það í tal við
Helga frá Brennu, að íþróttasamband íslands
gerði mig að heiðursfélaga með öllum réttind-
um. Hann sagðist vera með því og ráðlagði
mér að tala við Benna Waage. En Benni varð
liinn versti og sagði, að ég gæti ekki orðið
heiðursfélagi fyrr en ég væri búinn að synda
kringum Orfirisey. En þá var ekki hægt að
synda kringum Orfirisey, því hafnargarðurinn
út í eyjuna var löngu kominn. En þarna
sérðu hjartalag þeirra. Það er einskis metið,
þótt maður hafi stundað íþróttir í 44 ár heilsu
sinni til bóta og lífi sínu til léttis, ef hann
hefur ekki komið fram í opinberum skrípa-
látum á einhverjum atplássum, sem eru í
innsta eðli sínu skólar í mannhatri. Jú-jú,
svo sendu þeir mér einu sinni heim eitthvert
merki, sem mig minnir að ætti að veita mér
leyfi til að koma á fundi hjá einhverjum
íþróttafélagsskap. Það var nú bara upp á
spott við mig. En ég launaði Benna spottið
líkt og frelsarinn niundi gert hafa. Sem vara-
forseti MÍR stakk ég upp á því, að hann yrði
sendur í nefnd til Rússlands. Það flaug í
gegn. Benni fór til Rússlands og kom for-
framaður heim.