Nýtt Helgafell - 01.12.1958, Side 25

KRISTJÁN KARLSSON:
Fjórar sögur frá Manhattan
II
Bókmenntanám
Kyrrlátt októberkvöld fyrir nokkrum árum
gekk drukkinn maður fyrir hraðfara bíl á
Broadway við gatnamót, sem heita á kortinu
Lincoln Square, þó að í daglegu tali beri þau
ekki nafn, eða bæru ekki fyrr en nýverið, að
þar var hafið að reisa mesta óperuhús heims.
Þessi maður var Tom Van Buren, minni hátt-
ar prófessor í fagurfræði við Columbiahá-
skóla. Enginn ættingi fannst til að bera
kennsl á líkið, en stúlkan hans, eins og kallað
er í lögreglubókum (og í ljóðum), kom daginn
eftir til að inna af hendi þessa kvöð. Hún
barst lítt af í fyrstu og bar sjálfa sig ýmsum
þungum sökum, sem erfitt var að henda
reiður á, en lögregluforinginn, sem var ekki
alls óvanur slíkum viðbrögðum, reyndi að
tala um fvrir henni og tók í vandræðum sín-
um að lýsa sem nákvæmast öllum atvikum.
Prófessorinn hafði bersýnilega gengið fyrir
bílinn vitandi vits, sagði hann eins og til að
afsaka, að ekki væru tök á að koma lögum
yfir hana. Það lá auk heldur engin leið yfir
Broadway þarna. Prófessorinn hafði stefnt
á afgirtan reit á miðjum gatnamótunum. Þar
sem gamla Dantestyttan stendur, bætti hann
við, en mundi jafnharðan, að fáir vegfar-
endur taka eftir þessari lágu, fornfálegu lík-
neskju. „Dante“, sagði stúlkan snöggt og
hætti grátinum, „Dante, skáldið?“ En áður
en lögreglumanninum gæfist kostur á að
svara, setti að henni torkennilegan, óstöðv-
andi hlátur. „Hann tók mið á Dante,“ sagði
hún hvað eftir annað, „hann tók mið á Dante.
Hann gat ekki einu sinni fyrirfarið sér á sama
hátt og annað fólk.“ Þegar hún stilltist loks-
ins, flutti lögreglan hana heim til hennar á
dálítið hótel á 8. street niðri í Greenwich
Village. Með þessu var lokið skiptum lög-
reglunnar og Sally Adair, ástmeyjar Tom
Van Burens, nema hvað lögreglan spurðist
fyrir um við enskudeildina á Columbia, hvort
Van Buren hefði ef til vill lagt stund á Dante.
Svo var ekki, Tom Van Buren fékkst við
nútímabókmenntir, og Teddv Winslow, sem
var álitinn fyndnastur þeirra enskuprófessora,
sem ekki höfðu alveg náð fertugu, lét svo
ummælt í ágætu háði, að Van Buren myndi
aldrei hafa lagt út í þá samkvæmislegu áhættu
að hitta fyrst fyrir hinum megin mann eins og
Dante, sem óvíst var að hefði heyrt hans
getið. En hvort sem Sally Adair hafði rétt
fyrir sér eða ekki, þá lágu til þessa atburðar
á Lincoln Square að einhverju leyti þær or-
sakir, sem nú skal greina.
Sally Adair var, þrátt fyrir dansmeyjar-
nafn og ofurlitla forfrömun, sveitastúlka frá
Hammondsport uppi við vötnin í ofanverðu
New York fylki og hafði komið til Manhattan
árinu áður til að gerast rithöfundur eða kjóla-
dama eftir atvikum, og þar sem hún var lag-
leg stúlka og vel vaxin, reyndist síðari kost-
urinn auðveldari og hún fékk atvinnu í búð
á Madison avenue. En endurminningin um
fyrsta elskhuga hennar, smávaxinn, laglegan
ítala í Cornell University uppi við vötnin
og ástríðu hans að læra að skrifa bækur,