Nýtt Helgafell - 01.12.1958, Blaðsíða 44

130
HELGAFELL
Börnin í bekknum, tuttugu talsins, höfðu
nú fengið pata af þessuni skiptum Miss Ross
og Stephcns, og þau undruðust mjög þessa
næstum áþreifanlegu þagnarspennu; litu af
kennslukonunni á Stephen, síðan aftur á
kennslukouuna. Og liann fann fyrir þunga
þeirra allra, er þau lögðust á eitt við að koma
eigin ár fyrir borð. Að Anne Stafford undan-
skilinni var hann tvcim árum eldri en þau
flest og þrefalt sterkur á við nokkurt þeirra.
Hann vissi vel, að hann naut meira fylgis,
innan skólans sem utan, en Miss Ross; og
hann varð þess var, að hún lét það gott
heita og ætlaðist til þess að hann hjálpaði
sér við að hafa hemil á þeim sem yngri voru
og óstýrilátari en hann.
Augu hans hvörfluðu nú þangað sem Anne
sat. Hún bar þóttasvip og lcit kennslukonuna
óblíðu auga, þrátt fyrir síu sextán ár, sem
veittu henni sjö ára forskot umfram þá
síðarnefndu. Línur stúlkunnar voru þó engu
síður fullkomnar, svo og þroski hennar allur,
og gerðu enda skop að þeim flíkum sem for-
eldrar hennar vildu afdráttarlaust að hún
gengi í; vöxtur hennar neitaði að viðurkenna
það, að óhlutkenndir dagar almanaksins
ættu nokkuð skylt við rauuveruleika þrosk-
ans. — Stephen vissi vel, að foreldrar hennar
vildu sæmd hennar sem mesta; vildu að hún
yrði kennslukona, — rétt eins og foreldrar
hans sjálfs ætluðust til mikils af honum. En
þar sem vel gat farið svo, að Anne yrði dug-
mikil stúlka, þá vissi liann og hitt: að sjálfur
yrði hann aldrei dugmikill. Framtíðarhug-
sjón hans var sú ein að eignast bakpoka og
ferðast fótgangandi um landið, eða önnur
lönd; og eiga fegurð, sólaryl og birtu stjarna
að auðlegð.
Fátt var það í sveitinni, þó víðlend væri,
sem með öllu fór framhjá honum: hanu vissi,
að fólkið var siðastrangt og kröfuhart; að
ætlazt var til, ef ung stúlka og piltur héldust
í hendur á hlöðuballi, þá yrðu þau hjón í
fyllingu tímans; að stórbóndadóttirin sem
eignaðist lausaleikskrakkann í fyrra gat
hvergi látið sjá sig eftir það; og svo fann
hann ekki hvað sízt, hve óbilgirni og kröfu-
harka slíkra viðhorfa höfðu ill áhrif á hann
sjálfan og beinlínis freistuðu hans til að leita
þess, sem eftir guðs og manna lögum nefnist
holdleg synd.
Hann vissi og, að Miss Ross var mjög
siðavönd; fúsari til að syngja sálma en ver-
aldlega söngva um lífið, ástina eða föður-
landið. Guð og ríki hans voru henni faðir og
föðurland, það fór hún ekki dult með. En
stundum hvarflaði að Stephen, hvort hún
væri aldrei efnmana, og hvort guð einn væri
henni allt í senn: vinur, elskhugi, félagi og
faðir . . .
Stór býflugnadrottning flaug með háu suði
inn um gluggann og hnitaði hringi í stofunni.
Þegar hún vildi komast út aftur, rakst hún
hvað eftir annað á gluggaglerið og suðaði
því meira sem vængir hennar og fætur meidd-
ust á þessum gagnsæja fangelsisvegg; hún
bar ekki skyn á að fljúga út um opna rúð-
una spönn fyrir ofan.
Vitlausi-Murray, fíflið meðal skólabarn-
anna, espaðist allur, hló og sagði: Býfluga,
Stephen, — býfluga! og leit til Stephens í
von um, að hann hjálpaði fanganum til að
komast út.
Vitlausi-Murray var góðvildin holdi klædd;
og þótt hann skorti greind ávið aðra, var
hann fullþroska líkamlega. Annars var hann
óeðlilega sólginn í dauð smádýr, svo sem mýs
og fugla, sem hann liirti jafnan upp úr göt-
unni, stakk í vasann og geymdi, unz þau
voru morkuuð sem smyrlingar og ódauninn
lagði af þeim langar leiðir.
Stephen, sem kenndi í brjósti um fluguna,
ekki síður en Vitlausi-Murray, greip nú
þérriblað, veiddi liana og sleppti henni út
fyrir. Suð hennar dó út í fjarska . . .
Hvað er býfluga á háskozku, Stephen?
Miss Ross brosti, og börnin hlógu við, því
þau skildu tilefni spurningarinnar. Og sjálf-
urn varð honum rórra, því að nú vissi hann,
að í þetta sinn hafði hún ekki skynjað ann-
að í hugsunum hans en hrifni yfir sumrinu
og einni býflugu.
Hann leit yfir til Anne, sem fitlaði við blý-
antinn sinn; ungur og þrýstinn barmur henn-