Nýtt Helgafell - 01.12.1958, Blaðsíða 48

134
HELGAFELL
fljót væri ímynd einhverrar gyðju. Áin lians
var ímynd gyðjunnar Annalee.
í dag var fimmtudagur. Á laugardaginn
hugsaði hann sér að fara snemma að heiman
og ganga meðfram ánni, mótstreymis; klífa
klettana hið efra, unz hann kæmist að upp-
tökum hennar langt uppi í fjöllum, ofar allri
mannabyggð, jafnvel ofar öllum lögum og
rétti.
En skyndilega fékk hann kökk í hálsinn.
Hann sá kvenmann koma á reiðhjóli í átt
frá bæ Staffords. Honum varð órótt. Nú
óttaðist hann þau augu, er hann liafði séð
fyrr í dag; og samt var hann á valdi þeirra,
óneitalega ... Stúlkan á reiðhjólinu nálgaðist.
En þegar til kom, þá var þetta ekki Anne
Stafford; og það gladdi hann. — Þetta var
Miss Ross. Hann jafnaði sig aftur, stóð kyrr
og beið þess hún kastaði á hann kveðju um
leið og hún færi framhjá. — En hún fór ekki
framhjá. Hún beygði út af veginum, út í gras-
ið, rakst á steinnybbu og var næstum dottin
af reiðhjólinu áður en hún næði af stíga af
baki. Hann bjóst við, að þetta smáóhapp
myndi koma henni úr jafnvægi; svo hátíðleg
sem hún yfirleitt var, fannst honum næsta hjá-
kátlegt að sjá hana á reiðhjóli. En þetta virt-
ist lítil sem engin áhrif hafa haft á hana. Hún
leit sem snöggvast í augu honum, síðan fram-
hjá, líkt sem lnin óttaðist að horfa framan
í hann; sagði svo án þess að brosa: Gott lcvöld,
Stephen.
Hann blés hári frá augum sér og svaraði:
Gott kvöld, Miss Ross. — Og nú tók hann
eftir því, að hún var klædd nýjum hvítum
kjól, óvenju-flegnum í hálsinn. Hann sá ekki
betur en hún væri ujjpábúin, eins og eitthvað
mikið stæði til. Iíún var að vísu alltaf mjög
hreinleg og snoturlega klædd við kennsluna;
en nú var engu líkara en hún hefði vandað
sig alvæg sérstaklega. Hiin var berhöfðuð, og
hár hennar ekki lengur bundið í hnút í
hnakka, heldur í tveim nosturslegum vöndl-
um til beggja hliða, festum saman með marg-
litum spennum.
Innan úr myrkri forneskju brauzt fram
það eðli hins vaxandi manns að vTirða hana
fyrir sér, meta hana — og hafna henni síð-
an; því auk þess sem hún var kennari hans
og útlit hennar að öllum jafni í tengslum vTið
heilaglcikann, gerði hans eigin æska það að
verkum, að hann skipaði henni á bekk með
móður sinni og öðrum fullorðnum konum
sem hann þekkti, þótt ekki væri slíkt alls-
kostar réttlátt.
Stephen, sagði hún Iágt, en var mikið niðri
fyrir og vildi auðheyrilega að hann liti framan
í sig: Anne — Anne Stafford kemur ekki.
Hann þagði við. En hann hugsaði því fleira:
hann vissi vel, hve orðrómur getur borizt
fljótt manna á milli um heilt byggðarlag; og
sektarvitund hans sjálfs jók grun hans um
helming. Kannske hafði Anne trúað einhverj-
um fyrir leyndarmálinu — þessi einhver sagt
Miss Ross það, Miss Ross farið með það í
Stafford gamla, og Stafford klagað hann fyrir
skólastjóranum og föður hans . . . Eða hvers
vegna skyldi Miss Ross annars hafa lagt það
á sig að fara alla leið hingað niður að Quarry-
höfða, fjögurra mílna veg þaðan sem hún
bjó . . . ?
Drottinn minn, stundi hún upp, í lágu
hvísli. Drottinn minn, hvað á ég að gera; og
hvað er ég að hugsa ...?
Hann sá varir hennar bærast; líkama henn-
ar að öðru leyti hreyfingarlausan, líkast sem
í spennu. Nú leit hún beint í augu hans, en
ekki hálfvegis framhjá honum lengur. Og það
var sem hún skynjaði löngun hans til að
flýja, ])ví skyndilega rétti hún fram báðar
hendur, eins og sá sem fallið hefur í djúpt
vatn teygir sig eftir hjálp. Svo greip hún
höndum um vanga hans og mælti í hálfum
hljóðum: Stephen! Stephen!
Ilann stóð kyrr; og með þögn sinni viður-
kenndi hann rétt hennar til að ávíta, refsa
eða leiðbeina, rétt eins og væri hún sálusorg-
ari, foreldri, biskup, dómari eða jafnvel kon-
ungur. Iíann fann leggja ilmvatnslykt úr
fötum hennar, blandna öllu rammari daun af
svita, þótt veikur væri; og við snertingu hvít-
mjúkra handa hennar fann hann nú, að hún
titraði. Augu hans leituðu upp með hand-
leggjum hennar innanverðum, að andlitinu, að