Flóra: tímarit um íslenzka grasafræði - 01.01.1963, Síða 16

10
nokkrum vafa um hvaða sérnám hann skuli velja, en virðist
jafnvel helzt liugsa um fiskifræði. En ekki virðist hann þá óra
fyrir, hversu skjótt muni breytast um hag hans.
Rúmu ári eftir að Stefán hóf háskólanám kom nýr prófessor
að kennslu í grasafræði í háskólann, var það Eug. Warming.
Hafði hann þá um skeið kennt við háskólann í Stokkhólmi.
Warming flutti að mörgu leyti nýja siði inn í hinn aldna há-
skóla. Með lionum færðist áliugi og fjör meira en áður inn í
náttúruvísindi Dana. Warming var um sína daga tvímælalaust
einn hinn mesti grasafræðingur og kennari um norðanverða
Evrópu. Auk annarra kosta lians, kunni hann manna bezt að
sjá, hvað í nemendum hans byggi, og lét liann einskis ófreist-
að að hvetja þá og styðja, bæði við nám, og að því loknu. Hann
var eldlnigi í skapi og kom það fram í öllum hans störfum,
ekki sízt í kennslunni. Voru þeir nemendur fáir, sem ekki
urðu snortnir af eldmóði hans og áhuga, og öllum mönnum
lét honum betur að kenna fræði sín, eins og kennslubækur
hans bera ljósast vitni um.
Warming mun brátt hafa veitt hinum íslenzka lærisveini
sínum athygli, m. a. vegna þess, að Stefán sótti mjög lundi í
Naturhistorisk Forening, en þar var Warming einn af forystu-
mönnunum, og síðar í Botanisk Forening. Veturinn 1887 tek-
ur Warming mjög að telja Stefán á að gera grasafræðina að
aðalgrein sinni. Má vera, að þar hal'i einnig- stutt að, að hann
var þá tekinn mjög að fást við arktískan gióður, og hafi ver-
ið í mun að ala upp íslenzkan grasafræðing. Getur Stefán hans
oft í dagbók sinni og segir þar meðal annars frá atviki, sem
lýsir viðliorfi Warmings til nemenda sinna einkarvel. Hinn
6. apríl var bókauppboð í Naturhistorisk Forening. „Ég bauð
þar í eina bók, einn kollega minn bauð á móti mér. Þegar hún
var orðin nokkuð dýr hætti ég. En þá bauð Warming og hon-
um var slegin hún. Eftir dálitla stund sendi Warming mér
bókina með miða í ogspurði mig, hvort ég vildi ekki liafa hana
fyrir það, sem ég hafði boðið í hana. Mér þótti ákaflega vænt
um þetta. Eftir uppboðið kom hann til mín, og þakkaði ég
honum fyrir boðið. Hann sagði, að hann hefði ekki viljað, að
ég missti bókina, því hún væri mjög góð, og því hefði hann